Sulawesi

De eerste streek die we in Sulawesi bezoeken is Tana Toraja. Als we de volgende ochtend bij de tourist office in Rantapao informeren naar mogelijkheden wat er allemaal te doen is, komen we daar een Engelse jongen tegen. Hij heeft zin om een trekking te gaan doen met een vriend van hem. We vragen of we met ze mee kunnen wandelen. We zijn aan het twijfelen of we wel of geen gids moeten nemen. We horen hier wisselende verhalen over. We spreken af om 's avonds met zijn vieren wat te gaan eten.

Trekking

Ik vind het nooit zo nodig om met een gids te lopen, maar zelfstandig tochten lopen op Bali bleek niet zo gemakkelijk. Dit werden wandelingen over asfaltwegen, waar je van je sokken werd gereden door het verkeer. Nu willen we graag de natuur in. Na het avondeten gaan we met z'n vieren naar een café, waar volgens de Lonely Planet veel gidsen iedere avond zitten. Gelukkig ze zijn niet allemaal op pad. Er komt een gids bij ons aan tafel zitten. Op een beheerste toon tekent hij de route voor ons uit. Het is een tweedaagse wandeltocht door een gebied waar bijna geen toeristen komen en die je ook niet zelfstandig kan lopen, belooft hij ons. Op voorhand spreken we een prijs af. De volgende dag 8 uur treffen we elkaar bij hetzelfde café met ieder een klein rugzakje.

Koffie en cacao

Onze gids Marko heeft vervoer geregeld naar een afgelegen dorpje. De wegen zijn zo slecht, dat we afvragen of deze chauffeur hier blij van wordt, om zijn auto dit aan te doen. Grote gaten, riviertjes over de weg en landslides maken de weg bijna onbegaanbaar. Op een gegeven moment kunnen we niet meer verder. We zijn in een dorpje waar ze de weg hebben gebruikt als marktplaats. We stappen uit en lopen over de markt. Hij is in deze streek geboren en hij wordt overal herkend. De mensen maken een praatje met hem. De vers gemalen koffiegeuren komen je tegemoet. De koffie die hier geteeld en geproduceerd wordt is zuivere Arabica met een kruidige bijsmaak.

De streek heet Salu, wat nat of water betekent. Dit gebied is bergachtig met toppen van 2.500 meter. Overal waar je kijkt zijn trapsgewijze rijstvelden. Dit gebied staat bekent om de productie van koffie (door kleine koffieboeren) en cacao. Als er niks verbouwd kan worden is het een en al regenwoud. De paden zijn ontzettend blubberig, omdat het hier elke dag wel een paar uur regent. Al na twee uur merken we dat het onmogelijk is hier zelf de weg te vinden. Judith vraagt Marko regelmatig welke planten of bomen er langs de weg staan, en waar ze voor worden gebruikt. Ook vertelt Marco graag over zijn cultuur, de Toraja.

De dood

Toraja is een cultuur waar het leven om de dood draait. Als er iemand overleden is, wordt er een ceremonie gehouden van een aantal dagen waar minimaal 1 buffel wordt geofferd en een paar varkens. Honderden (lokale) mensen wonen de ceremonie bij. Ze geloven dat de ziel van de geofferde buffel de ziel van de overleden persoon meeneemt naar een volgend leven. Zonder buffel dus geen 'overtocht' naar een volgend leven. Onze gids zegt zelfs dat hoe meer kinderen een familie heeft, hoe meer geluk ze zullen hebben, omdat er dan veel (o.a. overlijdens-) ceremonies zullen plaatsvinden. Hoe tegenstrijdig: meer kinderen, des te meer doden?! De buffel staat voor macht en kracht en is tegelijk is het een statussymbool. De daken van de Toraja huizen hebben de vorm van een buffelhoorn. Deze buffels worden gedurende hun leven vertroeteld. We zien onderweg mannen met hun buffel wandelen en hoe ze hun buffel in de rivier aan het schrobben zijn. Ze hoeven niet te werken, ze moeten er alleen mooi uit zien voor de offerceremonie bij het overlijden van een familielid. Als de familie geen geld heeft voor een buffel, kan de ceremonie niet doorgaan en wordt de overledene als 'ziek' beschouwd. We hebben gehoord dat een ceremonie soms 30 jaar wordt uitgesteld omdat er dan pas voldoende geld was om een buffel te kopen.

Wanneer we een dorpje naderen worden we meestal begroet met de woorden 'Belanda, Belanda', wat Nederlander betekent. Elke blanke is een Belanda, want onze Engelse vrienden worden ook zo begroet. Als we in de buurt van kinderen zijn ze roepen 'gula, gula', het is iets wat we wel eens vaker hebben gehoord, maar we weten niet wat het betekent. Onze gids Marco geeft aan dat het snoepje betekent.

Regenwolken vormen om ons heen. 'I never have rain when I go out trekking with my guests. I have a strong believe and it won't rain.', zegt de gids tegen ons. We hopen het maar want het is nu al slipperig genoeg en Judith loopt op haar Teva's, waar ze constant in loopt te slippen, wat bij de afdaling betekent dat haar tenen ergens eerder zijn dan haar sandaal.

Ayam bamboe

Om 15 uur komen we aan in een dorpje wat onze overnachtingsplek zal zijn. Van onze gastheer moeten we eerst onder de rijstschuur plaats nemen, wat hier een gewoonte is als er gasten van ver komen en we krijgen thee en koffie.

Een kwartier later breekt de hel los in de lucht en we zitten gelukkig droog. Het huis wordt in gereedheid gebracht voor de gasten. Dat betekent dat er strooien matrassen met kussens worden neergelegd. Omdat we een stel zijn mogen we in een apart deel slapen van de zolder wat afgesloten is met een gordijntje voor de nodige privacy. De privacy blijkt later, was vooral dat er s nachts geen insekten over ons hoofd heen liepen. De engelse jongens waren hier een paar keer door gewekt.

Als het avondeten wordt geserveerd zijn we benieuwd wat we krijgen. Judith heeft niet vooraf aangegeven dat ze vegetariër is. We krijgen ayam bamboe. Dat is de lekkernij van de regio, wat bestaat uit een hele kip, die in stukjes is gehakt en die dan in een bamboestok wordt gepropt, met wat uitjes, knoflook en wat kruiden. Deze kip wordt zo 1,5 uur op het vuur gelegd en voor het serveren wordt de bambostok opengespleten en komt het grijze maal eruit. Een week later horen we dat het zo grijs is om het gekookt is in bloed. Als groente krijgen we groene bladeren wat eruit ziet als een soort snijbiet met wat wits erbij. Als Judith een eerste hapje heeft genomen van het witte stukje en dit beter bekijkt ziet ze dat het blokjes varkensspek is met aan een kant grijze huid, eveneens een lokale specialiteit. Gelukkig hadden we nog wat biscuitjes meegenomen.

In het dorpje waar 30 gezinnen wonen is voor de rest weinig te doen, om 8 uur liggen we op bed en de volgende ochtend staan we weer om 6 uur op. Eerst de gids wakker maken, want die ligt nog in een diepe coma. Als ontbijt krijgen we gele rijst die in de kokosnoot melk is gekookt. Judith heeft sokken aangetrokken, waardoor ze niet meer zo slipt en zo hebben we nog zo'n dag gewandeld. Op een gegeven moment komen we uit bij een rivier die we over moeten steken, door de vele regen zijn de stenen waarover we zouden moeten lopen helemaal nat en de rivier twee keer zo breed geworden. Oei, wat moeten we nu doen. Marco geeft aan dat verderop een brug is. Deze brug houdt in dat er 3 bamboestokken aan elkaar zijn gebonden en dat je zo balancerend over een diepte van 10 meter een stuk van 20 meter met afleggen. We zijn blij dat we allemaal heelhuids aan de overkant zijn aangekomen. In het volgende dorpje pakken we een kijang (een gedeelde taxi) tegen die ons weer naar het startpunt in Rantepao brengt.

Comfortabel reizen

Het reizen in Sulawesi is qua comfort uitstekend. Je hebt hier bussen die meer beenruimte hebben dan een businessclass stoel in een vliegtuig. Ze noemen dat VIP seats. Alleen het overbruggen van de afstanden kost een hoop tijd. Dit betekent lange busritten die je 's-morgens zo vroeg mogelijk probeert te nemen, maar waarbij je in de avond aankomt in een vreemde stad. Altijd spannend vooral als je een kamer neemt in een hotel en niet weet wat het uitzicht zal zijn. In Tentena bleken we een geweldig uitzicht te hebben op een brede rivier met bergen op de achtergrond.

In Sulawesi weet een willekeurige Indonesiër precies welke route de toeristen nemen. Tot nu hebben we deze route gevolgd maar willen nu een andere kant op. In de Lonely Planet hebben we een plek gevonden vlakbij een grote stad Dongala, waar weinig toeristen komen, alleen is het moeilijk om daar te komen. De grotere busstations in Sulawesi zijn stations waar de meeste bussen niet stoppen. Ze stoppen hier niet omdat ze moeten betalen als ze het terrein oprijden. De busmaatschappijen zijn allemaal particulier, met hun eigen ticketbureau's. We komen hier achter nadat we 2 uur hebben gewacht op een busstation in Poso. Er loopt een man rond die zegt dat een bus onderweg is en de busjes die langkwamen vol waren. Als er een microbusje arriveert, loop ik maar eens zelf erop af. Ik zeg in mijn beste Indonesisch; 'Dua orang Palu.'. In de bus is nog plek voor satu orang (1 persoon). Met wat geschuif kan er iemand plaats nemen in de kofferbak van de bestelbus, zodat we mee kunnen gaan. Zo gaan we met 9 mensen in het Toyota bestelbusje naar Palu.

Schoolreisje

Het geeft het gevoel van een schoolreisje. De andere mensen in het busje lijken familie van elkaar te zijn. Iedereen is zeer uitgelaten en de vrouwen giechelig, ze vinden het leuk dat er Belanda's in de auto zitten. De stereo wordt op 10 gezet en zo tuffen we door Sulawesi. Niemand spreekt Engels, maar dat maakt niemand wat uit. Grapjes maken lukt best. Dit is echt genieten.

Als we rond 18 uur pas in de stad zijn waar vanuit we nog verder moeten naar onze volgende bestemming nemen we last minute het besluit om hier te blijven. De chauffeur zet ons keurig voor ons hotel af. Wat een service! Het is een goed besluit om hier een nachtje te blijven slapen. Bij het hotel kunnen ze ons nuttige informatie geven voor het vervolg van de trip. De volgende ochtend gaan we achterop een brommertje (een zgn. ojek) op weg naar onze volgende bestemming 40 km verderop. Judith hoeft haar backpack niet op haar rug te houden en zo scheuren we naar Tanjung Karang. Het is een goede keuze om hier te komen. We zitten hier volpension. Wat een nieuwe ervaring voor ons is. Het eten wat we krijgen is 'enak' (heerlijk) en is het beste wat we tot nu toe in Indonesië hebben gehad. Alleen in het weekend wordt dit strand overspoeld met locals uit de stad.

Love cottages

Dit betekent dat om 7 uur al de ijscoman langs komt met zijn ijscodeuntje. Dit is iets wat duidelijk door Ola is gecomponeerd, want elke ijscoverkoper van Wall's (zoals Ola ijs hier heet) heeft hetzelfde deuntje. Als we 2 ijscoverkopers op de parkeerplaats zijn en er een tweestemmig duetje wordt gespeeld van dit deuntje wordt je geduld aardig op de proef gesteld. Het zal vanzelf verdwijnen in de stilte. Twee hutjes naast ons worden op zaterdag gebruikt als love cottages. De bewoners, jonge stelletjes, zien we aankomen maar de hele middag niet naar buiten komen. De hutjes hebben geen elektriciteit en geen meubilair afgezien van een dik matras op de grond. Om 11 uur komen opeens 20 scootertjes aangereden, met ongeveer 30 pubers die met zijn allen 1 cottage hebben afgehuurd. Wij hadden daar vroeger Center Parks voor. Alleen de jongeren hebben er schik in hier te zijn, de eigenaar van de cottages komt naar ons toe en belooft ons dat het morgen allemaal rustig zal zijn. Gelukkig hebben we goede contacten bij een duikresort in de buurt waar we voor niks op strandstoelen onder een parasol kunnen zitten en heerlijk kunnen snorkelen bij een geweldig rif.

Huwelijk van Kate en William

Zo hebben we hier 4 dagen genoten om niet in het toeristische gedeelte van Sulwasi te zitten. We gaan weer terug naar het hotel in Palu. De eigenaresse schrikt dat we er alweer zijn en zegt dat de kamers nog niet schoon zijn. We geven aan dat we vanavond al zullen vertrekken en alleen onze tassen hier graag zouden willen plaatsen. Dit is allemaal geen probleem. Als we tegen drieën weer terug zijn om op tijd te zijn voor de minibus die ze heeft geregeld naar onze volgende bestemming raken we aan de praat. Hoewel ze voornamelijk locals krijgt in haar familiehotel is helemaal dol op toeristen. Ze herinnert zich een paar Nederlandse meiden van rond de 20 bij haar hebben overnacht. Toen ze weggingen hebben ze haar een paar oorbellen cadeau gedaan. Ze heeft dank je wel gezegd, en vertelt ons lachend dat ze nog steeds niet weet wat ze met ringen moet doen die tot op haar schouders hangen.

Ze vertelde ons ook over het huwelijk van Kate en William wat ze tot laat in de nacht had gekeken op tv. Ze vindt Judith zo op Kate lijken, en eigenlijk nog mooier. Al die buitenlanders lijken op elkaar. Ze vond Charles maar niks en ze bewonderde Diana. Als we dan vragen wat ze van William vond, dan spreekt ze op zachte toon; 'Ik heb stiekem foto's van hem genomen tijdens de uitzending met mijn telefoon, omdat hij er zo lekker uitziet.' Ze kijkt om of haar man niks heeft gehoord en geeft Judith een knipoog.

Vriendschap

Dan halen we ons fotoboekje van de HEMA te voorschijn, wat Judith heeft gemaakt met foto's van Amersfoort, ons huis, onze familie en vrienden erin. Wat ze maar niet kon begrijpen was dat we het zelf hadden gemaakt. Het ziet er zo professioneel uit! Ze kijkt samen met haar man de ogen uit. Vooral de foto van een paar klompen vindt ze helemaal geweldig. Dat komt goed uit want we hebben nog een paar porseleinen Delfts blauwe klompjes, die we als cadeautje aan speciale mensen geven. Haar eerste reactie is 'My friend will be jalous when she sees this.' Ze is er zichtbaar blijer mee als met de oorbellen. Het koortje wat eraan zit herkent ze als de Nederlandse vlag en ze straalt van geluk. We moeten snel ook nog wat in haar vriendenboekje schrijven. Als om half vijf de bus aankomt nemen we hartelijk afscheid van elkaar. Judith krijgt van haar bij het afscheid een notitieblokje met een poesje erop en een boekenlegger met de tekst 'Business, you know, may bring money, but friendship hardly ever does.'. (Jane Austen)

Smaak

Als eerste bedankt voor alle reacties bij de vorige berichten, die we altijd met veel plezier lezen. Een kapot toetsenbord van de laptop en te goed vakantieweer heeft het bericht enigszins vertraagd, maar hier is die weer...... Er zijn ook weer nieuwe foto`s en een video toegevoegd.

Het is voor ons beiden de eerste keer dat we naar Bali gaan. We hebben eigenlijk nog niet in de Lonely Planet gekeken waar we naartoe willen gaan. We hebben wel via de mail tips gekregen van punten die zeker de moeite waard zijn. Judith` s verjaardags cadeautje, een pick up met een taxi van het vliegveld voelt heerlijk luxe. Vooral na drie vliegreizen van samen 24 uur. Rondrijdend met een taxi door het zuiden van Bali valt ons meteen op dat het verkeer erg hectisch is. De klamme warmte van de tropen, de geur van de kruidnagelsigaretten (kreptek) en rijst, yes we zijn in een ander continent.

Eten

Lopend door de smalle steegjes van Kuta Legian op zoek naar een hotel, zien we prachtige guesthouses, ingerichte tuinen vol met bloemen, kleine tempeltjes, kleine bakjes op de grond gevouwen van palmbladeren vol met

bloemetjes en wierook. De huizen zijn versierd met prachtig houtsnijwerk. Mensen hebben oog voor detail en een verfijnde smaak. Als we `s-avonds gaan eten in een warung, zien we gerechten die we ons bekend voorkomen; gado-gado, sate, nasi goreng, cap cay, foeyonghai. Het water loopt al uit de mond. Judith neemt gado gado en ik neem een nasi campur (kleine rijsttafel). Dit laatste gerecht eten we ook vaak als ontbijt of anders een pannenkoek. De bruine boterham met kaas hebben we al ver achter ons gelaten.

Natuur

De volgende bestemming waar we naartoe gaan is Ubud. Dit is een dorp waar ook de film “eat pray and love” deels is opgenomen. De tuin waar de wijze man zat hebben we meerdere malen gezien (denken we). We hebben hier een kamer in een homestay gevonden die uitkijkt op de rijstvelden. We fietsen rond in dit gebied en zien het ene na het andere trapsgewijze rijstveld, wat je ook in tijdschriften ziet. Aangezien het elke dag heeft geregend (het is geen moessontijd) sinds we in Indonesië zijn, is alles nog ontzettend groen. In Ubud zijn overal galeries met stijlvolle westerse kleren (soms voor westerse prijzen). Judith doet veel inspiratie voor jurkjes op. Ze vraagt waar ze het beste stof kopen en dat blijkt in Denpasar te zijn, in de Sulawesistraat. Wij de volgende dag naar Denpasar om stofjes te kopen. Maarten katoen voor overhemden en Judith katoen en zijde voor (het is zo mooi) een broek en een jurkje. J: Deze stofjesstraat is een walhalla, batik- en Ikatstoffen, vrolijke printjes en mooie zijde. Naast een enkele toerist komen indonesische vrouwen hier om stoffen te kopen voor o.a. hun sarong en ceremonieblouses van stretch kant.

Ubud is een kunstenaarsstadje overal galeries en ateliers. Ik tref een middelbare school docent tekenen op een stoepje naast een warung (ind.restaurant). Trots laat hij wat leerlingen werk zien. De onderwerpen hebben een traditioneel Balinees tintje: danser in kostuum, stilleven met avocado en ananas. Tot mijn verbazing zie ik een voorbeeld van een opdracht die ik zelf ook aan mijn leerlingen heb gegeven. een getekende voorkant van een stripboek. Even voelt Grootebroek weer heel dichtbij. Later die middag valt me op dat in de `art shops` soortgelijke schilderijen worden verkocht, wie weet door oud-leerlingen gemaakt.

M: We komen niet echt op een reisschema en laten ons gewoon leiden door wat de dag brengt. We besluiten richting de Gilli eilanden te gaan. Dit zijn 3 kleine eilanden in Noord westen van Lombok. Aangekomen op Gilli Air verwacht ik dat het een soort Goa (India) . Hutjes langs het strand, goedkoop en witte stranden. Na 3 uur zoeken en een lunch verder heb ik niks geschikt gevonden. Geschikt is hier wat binnen ons budget past, dit budget bepalen we per land en streek. Als ik terugkom bij Judith zeg ik dat er ook nog eens geen strand is om te liggen op dit eiland. Iets heeft ons hier gebracht alleen weten we het nog niet wat het zal zijn. Judith raakt aan de praat met de jongen van het restaurant, hij weet nog wel een plek bij familie van hem waar we zo even langs kunnen gaan. Zijn tante is niet thuis, zijn broers hotel zit vol, die van z` n neef is te duur en dan vinden we een betaalbare kamer in een homestay van een andere tante. Later hoor ik dat op het hele eiland maar twee familie`s wonen. Dit plekje voelt ook echt aan als of je bij de familie woont.

Mama

Het fijne van zo`n klein eiland is dat iedereen familie van elkaar is. Uiteindelijk komen we uit bij een homestay middenin de kampong (midden in het dorp). Ze heeft 4 kamers en naast de homestay is een warung van de zus van de eigenaresse. “Good cheap food”, we proberen het `s-avonds meteen uit. We krijgen nasi campur. Ze heeft allemaal kleine liflafjes met rijst erbij. We hebben de keuze uit Ikan (vis) of ayam (kip). Je kan ook een mix bestellen. Dit met wat groente erbij en kokos met pinda`s, maakt de maaltijd af. Na het eten dopen we de naam `Muslim warung` om in de Mama Muslim. Als we aan elkaar vragen waar gaan we vanmiddag/ vanavond eten, dan zeggen we 9 van de 10 keer “Bij mama!”. Zo zie je dat we enige heimwee krijgen op de helft van onze reis.

Duiken

Als we aan het einde van de middag even rondlopen, zine we een duikschool waar ze ook Nederlandse instructeurs hebben. We zijn absoluut niet van plan om te gaan duiken, maar we vragen toch wat het kost. Het eerste contact voelt meteen goed, de eigenaren blijken Nederlands te zijn. In de lonely planet hebben we gelezen dat dit 1 van de mooiste duikspots van Indonesië moet zijn. Als we de duikschool uitlopen begint het meteen te kriebelen. We hebben beiden wel eens een geslaagde proefduik gemaakt. Als er geen stranden zijn, dan maar de onderwaterwereld verkennen! We lopen terug en schrijven ons in.


De volgende ochtend beginnen we samen met een andere Nederlandse jongen met de `Padi Open water course` van 3 dagen. Dit betekent een boek uit je hoofd leren van 200 bladzijden, vragen maken, 5 video`s bekijken, theorie bespreken met de instructeur, oefeningen doen in een zwembad en 4 duiken in open water. Aan het einde van de 3 dagen krijg je nog een examen van 50 vragen en dan mag je een gecertificeerd scuba diver (tot 18 meter) noemen. We zijn beiden zo enthousiast geworden, en zeggen nu heel vaak: “Goh dit is goed duikweer zeg!”. Fijn dat we dit samen kunnen beleven.

Na 3 dagen intensieve cursus waren we ook wel moe. We gaan naar het andere eiland toe Gili Meno, waar nog minder mensen wonen en wat niet erg populair is bij toeristen. We vinden weer een homestay middenin de kampong, het dorp. De dagen worden gevuld met snorkelen en luieren. De hardloopschoenen haal ik weer uit de tas en ik ga om het eiland lopen. Dit viel ontzettend tegen om met 30 graden en een luchtvochtigheid van 95% te lopen.

J: op de Gili eilanden zwemmen dagelijks schildpadden. Een ochtend staan we vroeg op om schildpadden te kijken die elke ochtend op het strand schijnen te komen. Het zijn geen kleine roodwang schildpadjes uit de dierenwinkel, maar kanjers van 1 tot 1,5 meter. Helaas komt er die ochtend geen schildpad op het strand maar we zien er wel 1 zwemmen niet ver van de kant. Ik pak mijn snorkel en op aanwijzingen van mensen op de kant, zwem ik dapper de zee in. Opeens zie ik de schildpad voor me, rustig zeewier etend. Hij kijkt even op en gaat verder met eten. Ik zwem dichterbij tot op 1,5 meter afstand en houd mijn adem in van spanning en ontzag. Wat een mooi beest. Een kwartier blijf ik achter hem aanzwemmen, zelfs als ik in het diepere water naar beneden duik tot bijna naast hem, lijkt hij niet te schikken. Hij zwemt elegant en lijkt te zweven door het water. Wanneer er nog twee snorkelaars achter hem aankomen wordt hij zenuwachtig en zwemt snel richting het diepe koraalrif. Ik houd het tempo net niet bij en zwem mee tot ik hem niet meer kan zien. Dag schildpad!

Visa extensie

De hele tijd zitten we met 1 ding waar we niet zo`n goed beeld van krijgen en dat is de visa extensie. We hebben een visum van 30 dagen en die willen verlengen met 30 dagen. In de meeste landen is dit geen probleem, alleen in Indonesië blijkt dit wel tot kopzorgen te leiden. Op het internet zie je wilde verhalen staan, dat het zelfs niet kan en dat je het land uit moet gaan. In de Lonely Planet staat niks erover beschreven waar je het kan doen. Judith vindt op het internet een straat in Denpasar waar we moeten zijn.

We hebben goede verhalen gehoord over Sanur. Deze kustplaats ligt ook vlakbij Denpasar. Tegenover de homestay zit een naaiatelier die de jurk van Judith en de overhemden van Maarten kan naaien. Judith laat ook nog een broek maken, precies zoals ze hem getekend heeft. Vele woorden heeft het Bahasa Indonesia geleend uit het Nederlands. Dus een plooi, kraag, voering, linnen, katoen al die woorden zijn precies hetzelfde, handig want zo heb je minder last van spraakverwarring. Als we toch een pakket naar Nederland sturen laat ik ook meteen nog 2 schoenen op maat maken. Na een ritje in de bemo worden we ergens eruit gezet en we weten niet waar we zijn. Al lopend en vragend komen we bij het kantor immigrassi uit. We zien hier meerdere blanken zitten in een ruimte met veel stoelen. Wat doen al die mensen hier? Overheidsinstanties in dit soort landen zijn niet te vertrouwen. Ze zijn ontzettend corrupt. We hebben op het internet gelezen dat we een vlucht het land uit moeten hebben om dan opnieuw een 30 dagen visum aan te vragen. Het immigrasi kantor in Denpassar doet gelukkig niet moeilijk. In een week hebben we twee nieuwe visastempels in ons paspoort geregeld.

Nusa Lembongan

Om deze week op te vullen (zonder paspoort) gaan we naar een eiland aan de oostkust van Bali Nusa Lembongan. We hebben de beste kamer die we tot nu toe hebben gehad in Indonesië. Een ruime sfeervolle kamer met een openlucht badkamer. Hierdoor heb je geen nare geur in je badkamer en ook geen bezoek van insecten die dol zijn op vocht. Op dit eiland kan je goed duiken en snorkelen. Het koraal is hier van een grote schoonheid en er zijn ontzettend veel vissen. We kijken onze ogen uit en zijn blij met de duikbril en de snorkel die we voordat we naar de Gilli`s gingen hebben gekocht. Op onze eerste `funduik` (duik buiten een cursus om) gaat een Japanse jongen mee, die fotograaf is en een onderwatercamera bij zich heeft.

Tour d`amour

Eerste paasdag, het is rustig op straat vanwege de Sariswati ceremonie gisteravond. Na de banana pancake trekken we onze zwemkleren aan en lopen zo naar de zee. De zon is al warm en het is laag water. Als we een stukje hebben gezwommen gaan we staan in de rustige zee. We houden elkaar vast en genieten van het moment. De golven, het zeegras op de bodem, de stilte, het oneindige in onze blik. We kijken elkaar aan:“Judith, wil je met me trouwen?” “Ja” fluistert ze en huilt zachtjes op mijn schouder van geluk. Onze Tour d` amour is zo alvast een beetje huwelijksreis. Judith`s vader had toegestemd op voorwaarde dat we niet onderweg zouden trouwen, dus lieve mensen ergens volgend jaar komt onze Fete d`amour! :)

Nepal en er is er 1 jarig ....

We zitten alweer een maand in Nepal en hebben daar de Annapurna trekking gedaan samen met Bous en Rianne. Morgen op 31 maart wordt Judith 29 jaar!

Sinds 2 maart zijn we in Nepal. Het toerisme in de hoofdstad Kathmandu is op 1 plek gecentraliseerd in de wijk Thamel. Ik ken nergens een buurt waar het toerisme meer op elkaar gepakt zit als hier. Je voelt je verre van in een onderontwikkeld land. Nou ja het enige wat opvalt is, dat je ongeveer slechts 12 uur stroom op een dag hebt. Op zaterdag komen Bous, een vriend van ons, en Rianne, het zusje van Judith, aan in Kathmandu om ons te vergezellen met de trekking.

Het is vreemd om opeens twee mensen erbij te hebben in het gezelschap als je zo met elkaar aan het reizen bent. Je merkt dan dat je een bepaalde energie hebt opgebouwd met gewoontes en doordat er 2 mensen erbij zijn, dat dit wordt doorbroken. We merken dat we allebei zeer moe zijn aan het einde van de avond. Dit is best wel heavy.

Annapurna
We besluiten 2 dagen na hun aankomst te vertrekken voor de Annapurna circuit trail. De Annapurna is een bergmassief waarvan de hoogste berg 8.100 meter is. Deze trail maakt een rondje om het bergmassief heen. De gehele route is ongeveer 250 km lang en je kan dit tussen de 14 en 21 dagen doen. Het hoogste punt waarover je heen gaat is de Thorung La pas van 5.400 meter. Na een dag reizen vanuit Kathmandu komen we aan bij ons beginpunt van de trek in Bhulebhule op 1.100 meter hoogte. We worden meteen getrakteerd op een vergezicht van de hoge bergen, wat een unicum is in dit bewolkte seizoen net voor de moesson. Als onze permits gestempeld zijn, kunnen we op zoek gaan naar een lodge. Dit zijn berghutjes die langs de hele route staan.

De eerste avond zijn we allemaal blij dat we aangekomen zijn en dat we morgen ook echt kunnen gaan beginnen. Het is een groot avontuur waar we aan beginnen. We eten `s-avonds Dhal Bat het gerecht wat men hier allemaal in de bergen eet. Het is rijst met een aardappelcurry, een linzensoep en wat pickle erbij. Dit gerecht eten de dragers in de bergen ook, dus voor ons zal het ook wel goed zijn.

Dagbesteding
We staan om 6 uur op en om 7:30 uur vertrekken we met lopen. Als we zo`n 10 kilometer hebben gelopen heeft Judith al haar eerste blaar te pakken en een paar kilometer verder valt Rianne over een steen en rolt bijna een ravijn in. Het is een trekking die niet tot de zwaarste tochten behoort, maar je moet wel over een redelijke gezondheid beschikken. In Bhulebhule hebben we afscheid genomen van de weg waar een bus overheen kan en vanaf hier kan er alleen gewandeld worden. Als even verderop Bous ook door zijn enkel gaat, vraag ik me af of we wel verder moeten gaan. Het is nog maar het begin en de paden zullen nog vervelender worden. Ik probeer maar vertrouwen te hebben in een goede afloop. Rond 11 uur proberen we te stoppen voor een lunch, waarvoor men meestal een uur nodig heeft om dit klaar te maken. Standaard nemen we een vegetable noodles (chowmein) met ei, voor de snelle koolhydraten. `s-Morgens eten we meestal porridge (havermout pap). Tussendoor eten we wat koekjes en af en toe wat chocola. Je kan blijven eten als je dat wilt. We lopen per dag gemiddeld 20 kilometer. We proberen het zo rustig mogelijk te doen.

Compeed
We beginnen de tocht in een tropisch klimaat van 30 graden tussen de bananen en andere tropische vruchten. Per dag stijgen we zo`n 700 meter. Boven de 2.500 meter voel je dat je in de hoogte bent. Dit kan gepaard gaan met allerlei verschijnselen zoals veel moeten plassen terwijl je minder drinkt, verminderde eetlust en je kan minder makkelijk slapen. Het is vooral van belang om goed te blijven drinken en goed te blijven eten. Het is fysiek een zware belasting. Nadat de dagen verstrijken krijgt Judith meer last van blaren, maar gelukkig heeft Bous compeed bij zich om ze enigszins te beschermen. Bous gaat nog 2 keer door zijn enkel, maar wordt vakkundig (ondanks de geur) door Rianne verbonden, die een arts is.

Manang
De tocht naar Manang is 1 van de mooiste tochten. Vanaf 3.000 meter komen we in de sneeuw terecht en vanaf hier zijn we een met de bergen van de Annapurna 1 t/m 4. We kunnen ze allemaal zien. We bevinden ons op de kritische grens van 3.500 meter. In Manang moeten we 1 dag acclimatiseren. Hier merk je echt dat je op hoogte zit. Als we 2 trappen omhoog gaan zijn we helemaal uitgeput.

Hoogteziekte
`s-Avond hebben we zin om eens wat anders te eten. Bous neemt een yaksteak (dit zijn koeien die vanaf 3.500 meter leven) en de anderen nemen een vegetable burger. Dit is zo lekker dat Bous hier later ook verslaafd aan raakt. `s-Avonds wordt Rianne helemaal misselijk en moet ze 12 keer overgeven en krijgt steeds meer hoofdpijn. De volgende dag kruipt ze bij Judith in bed. We zien haar niet vooruit gaan. Ze heeft koorts en dit wordt gelukkig een stuk lichter. Ze drinkt bijna niets en krijgt zeer levendige dromen, dat ze zichzelf bijvoorbeeld een infuus toedient. Als we rond 15 uur zien dat ze blauwe lippen heeft en haar wangen blauw zijn, moeten we constateren, dat dit niet alleen een griepje of voedselvergiftiging is, maar dat dit de kenmerken van hoogteziekte zijn. Ze geeft uiteindelijk zelf aan dat ze graag naar beneden wil gaan. Als je hier blijft op deze hoogte kan het zo zijn dat er vocht in je longen komt en dan ben je verder van huis. Dat infuus is hier trouwens ook niet aanwezig.

Rond 17:30 uur hebben we het evacuatieplan klaar en zal ik met Rianne naar beneden gaan. Voordat we vertrekken neem ik eerst nog een bord eten, want het kan nog een lange koude nacht worden. Rianne zal op een paard plaatsnemen (helemaal warm ingepakt) en zo lopen we naar beneden. De schemering valt in en uiteindelijk is het pikkedonker. Om 19:30 uur komen we aan in een dorpje waar er gewisseld zal worden van begeleider. Het volgende stuk is zeer stijl met veel ijs en sneeuw. Rianne zal hier ook stukken zelf moeten lopen. Uiteindelijk besluiten we om niet verder te gaan en te blijven overnachten in dit dorpje wat 300 meter lager ligt, wat voldoende is als je last hebt van hoogteziekte. De ruiter zal contact opnemen met het hotel in Manang om door te geven dat we hier verblijven.

De volgende ochtend komen toevallig Australische doktoren langs die Rianne nog een keer checken. Deze vrijwilligers bemannen een post in Manang. Wanneer zij ook Rianne hebben nagekeken krijgt ze een antibioticum. Nadat de doktoren hier zijn aangekomen, komen ook Judith en Bous aan. We maken weer een nieuw plan in een split second. We zijn allemaal met het idee opgestaan vanmorgen, dat we weer naar beneden lopen, totdat ik opper dat we ook de groep kunnen splitsen.

De foto`s zijn vanaf dit stuk zijn met Bous zijn toestel genomen, maar die hebben we nog niet kunnen uploaden.

We zullen doorgaan
Heel vreemd om nu afscheid van elkaar te moeten nemen. Bous en ik hebben meerdere avonturen met elkaar meegemaakt, zo ben ik ooit met hem mijn wereldreis begonnen door met hem mee te liften, zijn we samen met zijn 4X4 naar Syrië en Jordanië gereden en hebben we ook zo`n reis gemaakt naar Iran. Bous had thuis al aangegeven; “De intentie is om het Annapurna circuit te lopen, maar Maarten kennende kan het ook heel wat anders worden.”. Met kippenvel op mijn armen loop ik weer terug naar die fantastische bergmassieven. In Manang gaan we ook op zoek naar een porter voor Bous zijn rugzak. We lopen een winkel binnen en vragen of hij iemand kent. Hij roept buiten naar iemand. Er komt een jongen van halverwege 30 aangelopen in een trui. Hij blijkt een zeer ervaren porter te zijn. Hij wil alleen tot de top lopen, omdat het lopen tot het volgende dorp te ingewikkeld is en er te veel sneeuw ligt. “Morgen 7:30 uur starten ok?”, de volgende ochtend staat Kahlu klaar met een piepklein rugzakje.

Ik heb mijn slaapzak en wat kleren nog in Bous zijn rugzak gepropt. Zo kunnen we in 2, dagen naar de laatste stop voor de pass lopen. Het voordeel van Kahlu is, dat hij de alternatieve routes weet. Als we een Nepali tegenkomen, wordt hij meteen met zijn naam begroet. Dit is een beroemd persoon. Vooral de vrouwen zijn dol op hem. Soms zijn we hem weer een uurtje kwijt en dan komt hij weer met een grote grijns weer langs. De laatste overnachtingsplaats voor de Thorung La pas is in Thorung Phedi op 4.500 meter. We kunnen ook nog 500 meter hoger slapen, maar dit kost meer dan dat het oplevert. Die middag lopen we alvast 300 meter omhoog en weer naar beneden om een beetje aan de hoogte te wennen.

De pas
De volgende ochtend starten we om 4 uur `s-morgens. Dit betekent om 3 uur opstaan, 3:30 uur een bordje pap ontbijten en om 4 uur startklaar zijn. Kahlu heeft de volgende strategie in gedachten; lopen naar base camp op 5.000 meter, daar 20 minuten rusten met een kopje thee en dan in 1 keer naar de pass lopen. Naar basecamp lopen is een zeer stijl stuk in het donker. Toen we hier gisteren liepen was er veel dooiwater op de paden. Dit pad is nu 1 ijsbaan geworden. Kahlu weet precies hoe hij dit kan omzeilen via alternatieve paden. Binnen een uur zijn we op het basecamp. Hier drukken we de laatste keutel eruit (dit wil je echt niet in deze kou buiten doen) en drinken we een kopje masala thee.

Vanaf 5.000 meter heb je nog maar 50% van je zuurstof wat je op zeeniveau hebt. Dit zijn zware stappen als je niet oppast. Het water is bevroren, maar je moet blijven drinken. De chocola is bevroren en ik heb geen trek, maar je moet blijven eten. Ik had tegen Bous gezegd; “Dit is net als een marathon, het komt niet op conditie aan, maar op je hoofd”. Stap voor stap en eens zullen we boven zijn. Bous roept opeens dat hij alleen maar aan heftige seks denkt en dat het als een speer gaat. Hij zegt: “Denk maar aan Judith.”. Ik geef aan dat ik niet zo lang mijn hoogtepunt kan uitstellen. Stap voor stap. Ik ben er niet mee bezig hoeveel mensen er voor me of achter me lopen. Je kijkt af en toe omhoog en je ziet geen einde en de pijn is aardig uit te schakelen. Opeen kijk ik om een rots en zie ik de steen van de Thorung La staan. Ik voel niks meer en voorzichtig steek ik mijn armen omhoog. We hebben het gehaald.

De afdaling
We rusten hier goed uit en verdelen de bagage voor de afdaling. Er is overal sneeuw en we staan oog in oog met bergtoppen en gletsjers. We moeten vanaf nu bepaalde palen volgen die de route naar beneden aangeven. Afdalen in de sneeuw is wel wat anders als stijgen. We hebben geen stokken bij ons. We hebben de gamasche aangetrokken, zodat we geen sneeuw in onze schoenen krijgen. Soms als je naast het pad loopt sta je tot aan je kruis in de sneeuw.

We lopen rustig naar beneden. Als we het niet weten laten we gewoon andere mensen voor die aangeven wat het handigste is. Soms is het pad zo glad en stijl dat de enige manier sleeën op je billen is. Naast je heb je wel een afgrond van 100 meter. Op een gegeven moment lopen we op een richel van een pad, wat aardig kapot is gelopen. Voor de rest is er veel ijs. Ik krijg geen grip en ik val telkens om. Ik kan niet meer opstaan omdat ik te moe ben. Ik zie weer een afgrond die je niet wil zien. Bous is voor me en hoort me niet. Gelukkig pakt iemand me van achteren beet en brengt me weer op de been. Uitrusten en hierna weer in de overlevingsstand naar beneden. We moeten een gravel pad wat met 45 graden naar beneden loopt nemen. Is dit nog steeds een wandelroute en geen alpinisten route? Uiteindelijk om 14:30 uur zijn we klaar met de afdaling en kunnen we aan onze verdiende lunch beginnen.

Als we in Jomsom op 4.000 meter op 21 maart op een bus zitten te wachten en toevallig een krant pakken van 12 maart, lezen we opeens wat er gebeurt is in Japan op 11 maart. Dit soort verschrikkelijk nieuws hoor je hier dus echt pas zo laat. Op het moment dat het voor de meeste mensen alweer oud nieuws is. Dit kan eventueel ook nog effect hebben op onze reis, aangezien wij een retourticket hebben vanuit Tokyo.

Pokhara
De komende dagen lopen Bous ik nog verder en ronden de hele trail af in ruim 2 weken en hebben dan zo`n 200 km gelopen. Uiteindelijk ontmoeten we de dames in Pokhara. Dit is een stad waar je ontzettend goed kan uitrusten na een trekking. Op straat is het net een grote reünie van mensen die je onderweg hebt ontmoet. Pokhara ligt aan een groot meer en het is er overdag zo`n 35 graden. Er zijn goede restaurantjes en vooral alles is er te krijgen, zoals taartjes, veg burgers en stevige ontbijtjes.

Wat een heerlijk gevoel om Judith weer te zien. Het lijkt net of we weer verliefd op elkaar zijn. Ook al heeft het maar 8 dagen geduurd, maar de vlinders vliegen niet alleen door de lucht. Het is ook fijn om te zien dat iedereen weer gezond is aangekomen. Rianne was weer helemaal hersteld en liep de dag nadat ze met het paard was vervoerd Judith er alweer uit. Bous zijn enkels zijn vele malen sterker geworden en Judith`s blaren (soms driedubbel) zijn weer bijna allemaal hersteld.

Wij zijn nu bezig met onze voorbereidingen voor Indonesie. Een apart idee om te bedenken dat we vrijdag in Bali zijn. Ik las op het internet dat het zaterdag ook weer 21 graden wordt in Nederland. Geniet ervan!

Oh ja, komende donderdag wordt Judith 29 jaar oud!! Verjaardag vieren in Kathmandu, Delhi en hoog in de lucht, Zij Leve Hoog...

16 reacties, waarvan 16 nieuw

De gouden tempel en de Ganges

Aangekomen in het noorden van India dichtbij de grens van Pakistan en we volgen de stroom van de Ganges.

Amritsar Judith schrijft...

Na een treinreis die begon in Jodhpur zijn we bijna 20 uur later aangekomen in Amritsar. Amritsar is de hoofdstad van Punjab. De provincie waar de Sikhs vandaan komen. Onderweg leert een 18 jarige Sikh ons een paar woorden Punjabi, zoals `Satsiri akaal` wat hallo betekent. Deze woorden ken ik van de mantra`s van de yogales in Amersfoort. Ik herinner me dat de oorsprong van de Kundalini yoga in Punjab ligt, hier bij de Sikhs. Het verrast me en maakt me nieuwsgierig.


Gouden Tempel

In Amritsar ligt de belangrijkste tempel van de Sikhs: de gouden tempel. Het is een heel complex, waar op drukke dagen 60.000 mensen kunnen eten en verblijven. Dit is allemaal gratis. Het complex draait op donaties en er wordt veelal gewerkt met vrijwilligers. We zitten aan de rand van de vijver en kijken naar de tempel. Er komt een man met een paarse tulband op ons toe lopen. Hij vraagt ons of we in het complex verblijven, en we raken aan de praat. Hij vertelt ons al lopend door het gebouwencomplex over het Sikhisme en zijn beleving ervan. Het Sikhisme is geen godsdienst, maar een praktische en logische levensovertuiging. De basisgedachte is dat alles `een` is. Het is als een waterdruppel die in de oceaan valt, kan je die ene druppel dan nog onderscheiden van de oceaan? Ze geloven niet in goed en kwaad, ook dit is een. We lopen verder en zien op verschillende plekken in kleine hokjes mannen zitten die uit het heilige boek van de Sikhs lezen: de Guru Grant Sahib. Dit boek is geschreven door de grondlegger van het Sikhisme Guru Nanak. Wat mij aanspreekt is dat Sikhs hun hele leven lang student blijven, de Guru Grant Sahib is hun meester. Onze rondleider zou het Sikhisme samenvatten in 1 woord:Delen. Dit is reden dat allesgratis isen zo voor iedereen toegankelijk op elk moment van de dag. In de gouden tempel eten rijk en arm hetzelfde voedsel. Er is een groot gevoel van saamhorigheid. Ongeacht religieuze achtergrond of sociaal milieu mensenkomen hier samen om te bidden, te danken en te leren.

Een bijzondere anekdote
Een paar weken geleden leidde onze gids een stel Iraniers door het gouden tempel complex. Op een gegeven moment zei 1 van de Iraniers dat het tijd was om te bidden. Op dat moment stonden ze op een plein voor een van de belangrijkste plekken het complex. “Waar kunnen we ons gebed doen?”, vroeg de Iranier. Onze gids zei, volgens de Koran is God overal, is het niet? Dus zal God ook hier in de gouden tempel zijn. Je mag hier bidden als je wilt, deze tempel is van iedereen die het hogere zoekt. De Iraniers keken hem enigszins verrast aan en begonnen even later hun gebeden op het plein voor de tempel. Ze werden door niemand gestoord of aangesproken, iedereen die het zag liep er rustig omheen. Ik kreeg kippevel van ontroering toen ik deze anekdote hoorde.

In het complex is een groot water waar middenin de gouden tempel staat. Deze tempel is met 750 kg goud gedecoreerd. Langs het water lopen we een rondje om de tempel heen. Door de luidsprekers horen we de woorden uit de Grant Sahib als een mantra weerklinken. Ik voel me tot rust komen en bemerk dat er een sterke energie rondgaat. Wat een bijzondere en vredige plek.

Maarten schrijft...

Chello Pakistan
Chello betekent “gaan” in het Nederlands. Dit zeg je tegen iemand, als je wilt dat iets vertrekt. Of dit nu een vervoermiddel of een mens is. Je zegt dit woord wel een paar keer op een dag. Als een bedelaar of iemand anders irritant aanhoudend je aanspreekt of aan je arm trekt, dan zeg je “Chello Pakistan!”. Zonder uitzondering gaan ze dan weg. Dit is namelijk 1 van de ergste dingen die je tegen een Indier kan zeggen. India en Pakistan leven al tientallen jaren op zeer gespannen voet met elkaar. President Clinton omschreef het grensgebied als het meest gespannen stuk van de wereld.

Nu zitten we ongeveer 30 km bij de Pakistaanse grens vandaan. Wat is daar nu te doen, zie ik je al denken. Een grens is toch een grens. Stempeltje eruit, stempeltje erin. Nou deze grens is niet zomaar een grens. Aan de grens hebben ze een half rond stadion met plek voor ruim 2.000 man aan beide kanten gebouwd. Het is namelijk een bestemming voor familie uitjes. Ja, en dat voor 2 landen die op voet van oorlog met elkaar leven. India blijkt nogmaals een land vol tegenstellingen.

Pook tussen mijn benen
We gaan aan het einde van de middag met een taxi naar de grens. De taxichauffeur zegt tegen ons dat we voorin kunnen zitten met zijn tweeën. Even voor het beeld, het is zo`n Suzuki bestelbusje, waar je net met zijn tweeën voorin kan zitten. “Ik ga wel in het midden zitten” , en dat blijkt een goede beslissing. Aangezien ik de versnellingspook tussen me benen krijg. Als de chauffeur in zijn 4 schakelt, moet ik een beetje verzitten om dit voor elkaar te krijgen.

Achterin zitten ook nog 6 mannen. Dus met 9 man in zo`n busje. Na een rit van een uur door niemandsland, met af en toe een serie tanks en militaire barakken, komen we een kilometer voor de grens aan. We hebben een tasje met eten en drinken meegenomen. De chauffeur geeft aan dat dat niet toegestaan is. Zelfs het tasje van de fotocamera moet achterblijven in de auto. We komen aan bij een enorme rij mensen die wachten voor de security. Uiteraard mannen en vrouwen gescheiden. Je merkt dat er een beetje een gespannen sfeer is. Het is 16:45 uur en om 17 uur begint het. We lopen langs de VIP poort en een militair geeft aan dat we bij de VIP`s mogen zitten. We moeten wel rennen, want het is al begonnen. We komen nog langs 3 militairen. Op de weg voor ons is een middelbare schoolklas aan het dansen op een nummer uit de film Slumdog Milionaire: Jay Hoo wat `hoera` betekent in het Hindi. Voor de rest houden een paar militairen de tribunes goed in de gaten. Er zijn zeker ruim 2.000 mensen aanwezig op deze dinsdag.

Hindustan Zindabad
De muziek stopt en alle kinderen moeten plaats nemen op de stoep bij de overgang. Zo wordt er een hele erehaag gevormd. Het publiek wordt opgezweept door een man in een wit trainingspak, hij is de showmaster. Hij roept: “Hindustan” en het publiek roept “Zindabad”, dat kan harder; “Hindustan”, “Zindabad” (Lang leve India). Aan de andere kant van de grens wordt er iets gelijks in het Pakistaans gezegd. Hierna beginnen de Indiase en Pakistaanse miliairen met hun uitdaging: het brullen. Gelijktijdig zet een militair aan Indiase en Pakistaanse zijde in met (Ohhhhhhhhhhhh) uiteraard versterkt door honderden megawatts en wie het langste volhoudt heeft gewonnen. Pakistan heeft alle keren gewonnen. Ze zijn in India via Idols op zoek naar degene die dit het langste kan ;-). Hierna lopen 2 militairen in een bepaalde pas naar de grens toe. In de lonelyplanet staat het omschreven als de “Monty Phyton`s Ministry of Silly Walks sketch”. Er gaat zoveel anabole door die militairen heen. Het filmpje zegt meer.
De militairen krijgen naar mate de ceremonie langer duurt minder grip op de mensenmassa. Iedereen moet blijven zitten en rustig zijn, maar het blijven Indiers en dus zijn ze lekker rumoerig en laten zich enthousiast meevoeren in het spektakel. Als de grensvlaggen naar beneden zijn, is de ceremonie na een half uur voorbij. Iedereen zoekt zijn/ haar vervoermiddel weer tussen die vele auto`s. We hebben de taxi gevonden en we mochten weer voorin zitten.

Last minute wijziging
Eigenlijk waren we van plan om naar Dharamsala te gaan, de stad waar de Dalai Lama woont, maar iets gaf ons in, om toch een andere kant op te gaan een dag voor vertrek. We konden last minute een treinkaartje naar Haridhwar krijgen. Haridhwar is na Varanassi 1 van de meest heilige plekken in India, waar iedere Indier minimaal 1 keer in zijn leven een bad in de Ganges moet hebben genomen. De treinreis ging eigenlijk hetzelfde als de vorige reis. Veel mensen, veel lawaai en viezigheid. Voor vertrek hadden we beide hetzelfde voedsel gegeten. Normaal doen we dit nooit, maar deze keer kwam het zo uit. Voordat we de trein in gingen hadden we beiden al last van lichte misselijkheid. Al voordat de trein vertrekt liggen we op ons bovenste sleeperbed. De curry komt bij ons beiden langzaam omhoog. Judith geeft om 1 uur `s-nachts aan dat ze moet overgeven en we lopen samen naar het toilet. Judith kan soms bij het overgeven flauwvallen. De laatste keer stond ik toe te kijken voor ons huis en voor ik het wist lag ze daar met haar hoofd in de meidoorn stekels.
Ziek
We gaan naar het toilet in de trein. Ik hou Judith goed vast onder haar oksels en langzaam komt alles eruit terwijl het bij mij ook weer langzaam naar boven komt. Even slikken anders geeft het zo`n rommel. Gelukkig kan ze na een paar minuten zelf weer overeind komen en zeg ik tegen haar dat ik de rest wel schoonmaak in het toilet. Shit, het toilet kan niet doorgespoeld worden, daarom stonk het zo naar plas. Wat een meur hangt er zeg! Twee uur later ga ik zelf ook. Dit is niet de meest comfortabele uitgangspositie 2 zieke mensen. Gelukkig is het rond 6 uur weer wat rustiger geworden in de trein en rond 9 uur komen we aan in Haridwar. We hebben 7 dagen de tijd om hier de boel te ontdekken. We besluiten om naar een Ashram te gaan. We krijgen een hele luxe kamer met een eigen balkonnetje op het zuiden en het is er vooral stil. We hebben zo`n 3 dagen nodig om uit te zieken. Zelfs bijna een week later kan onze maag nog steeds geen spicy eten verdragen.

In de ashram is een grote meditatieruimte met een hindustaanse tempel. Judith omschrijft het als een soort bejaarden tehuis met tafeltje dekje. Je krijgt er namelijk ontbijt, lunch en avondeten en tussendoor twee keer `chai` (masala thee). Het is wel eten wat de pot schaft, maar drie keer per dag warm! Zo krijgen we elk soort ontbijt wat je maar hebt in (Noord) India voorgeschoteld. Het ontbijt is alleen meestal wel gefrituurd. Porridge is hun `light breakfast` en dat eten wij om onze maagjes weer op orde te krijgen. Er is mogelijkheid om Yoga lessen te volgen. Voor het eerst in mijn leven heb ik me eraan gewaagd. De yogi had volgens mij nog nooit zo`n stijve hark gezien. Bij elke oefening die ik deed zei die dat het vooral voor mij een goede oefening was. Onze buren in de ashram zijn een Indiase opa en oma, die ons op weg helpen in de buurt en ons voorzien van allerlei levens adviezen. Het zijn mensen uit de Indiase upperclass, met meerdere huizen, maar die eens in de zoveel tijd in deze eenvoud willen leven. Ze zijn hier ongeveer 2 maanden per jaar te vinden. De meeste gasten zijn rijke Indiers boven de 60. Mocht lonely planet ooit nog een 60+ uitgave maken dan komt deze ashram met stip op nummer 1 voor Haridwar en omgeving.

Rishikesh
De ashram ligt op weg naar Risikesh. Risikesh staat beschreven in de lonely planet als de backpack hangout met spirituele aspiratie. Het enige wat we deze dagen willen is rust. Als we na 4 dagen uitzieken een dag naar Risikesh gaan zijn we betoverd door de schoonheid en verrast door de rust daar. Er staan hier overal ashrams langs de Ganges die door Rishikesh stroomt. Er heerst een hele goede energie. We maken twee keer een uitje naar deze stad. Als je op 2 plekken lang wil blijven in India, blijf dan een maand in (zuid) Goa en een maand in Rishikesh. Toch blijven we lekker in onze eigen ashram in Haridwar. Er is iets wat ons hier houdt. Misschien wel om even geen toeristen te zien.

6 reacties, waarvan 6 nieuw

Holy holy

We zijn aanbeland in het noorden van India en het reizen wordt een stuk zwaarder. Een Indier zei tegen ons in het zuiden, 'De Indiers in het noorden hebben iets minder discipline.'

Pushkar
Pushkar is een heilige stad in de provincie Radjastan waar het centrum is gebouwd om een heel groot meer. Om dit meer zitten verschillende tempels. De belangrijkste reden voor (buitenlandse) toeristen om hier naar toe te gaan:

1. Bhang (Marihuana)
2. Opium
3. Shoppen

Overal in India is het ter strengste verboden om drugs te gebruiken. Als je wordt opgepakt ben je echt de pineut, maar in deze stad is er een vrijbrief. Men zegt dat je hierdoor dichter bij het hogere komt. Helemaal ski high dus.In de winkelstraat om het meer zijn allemaal winkeltjes waar je veelal kleding, lederwaren en sjaals kan kopen. We spraken een vrouw die hier een maand verblijft, om kleding ontwerpt en laat maken en deze dan in Canada in haar winkel te verkopen. Inspiratie volop!

Puskar paspoort
Je hebt in Pushkar ook een paspoort. Dit is een rood touwtje om je pols. Dit krijg je als een sadhu (priester) een puja (gebed) heeft gedaan bij het meer. Dit doe je niet alleen voor jezelf, maar voor je hele familie. Dit kan aardig in de Rupees lopen. Dit soort puja`s worden alleen bij blanken afgenomen. Het gaat als volgt te werk. Je loopt richting het water en dan komt er opeens een jongen op je afgelopen en die zegt: “ Here you have flowers for the holy ceremony, which is now going on and will last for 5 minutes. For respect you have to go NOW to the lake.” We staan beiden met bloemetjes in onze handen. Het gaat allemaal heel erg snel. We verstillen beiden even en blijven op onze plek staan. (Ga nooit meteen mee in de India flow, dit kan je een hoop geld schelen.) Judith ziet deze jongen in haar ooghoek bellen. We lopen weg en hij loopt meteen achter ons aan. “You have to go now to lake, you don`t have respect for the religion.” Indiers zijn kunstenaars in het aanspreken van het geweten. We geven hem te kennen dat we straks op een andere plek de bloemen in het water gooien. Dit is niet de bedoeling, hij probeert van alles, we glimlachen en lopen weer verder over de markt.

Elke dag komt dit wel zo`n 5 keer voor deze scene. Zo is het later op de dag zo dat we langs het heilige meer zitten en er weer iemand langskomt met bloemetjes. Hij zegt als je nu niet meegaat blijf ik je storen. Dank u wel, zeg ik met een lach, ik geniet van de aandacht die ik vooral van Indiers krijg, dus u kunt me geen groter plezier doen. Hij druipt beduusd af.
Voor de grap vragen we op straat willekeurig lummelende Indiers: “You have flowers for the holy lake? ” Met stomheid geslagen kijken ze ons aan en murmelden dat ze wel iets kunnen regelen, waarop wij lachend verder lopen. So wie so blijkt lachen alsof ze een grapje maken een effectieve manier om mensen van je af te schudden. Na drie dagen Pushkar vertrekken we naar Jodhpur.

Trein
De trein komt precies aan om 20:05 uur op het station van Jodhpur. De trein is volgeladen en heeft er alweer 24 uur op zitten. In de niet gereserveerde delen van de trein puilt het echt uit. Er hangen zelfs mensen uit de trein. Het is hier verboden om op de daken van de treinen te reizen, anders hadden er zeker ook nog mensen op de daken gezeten. We zien ook de sleeper wagonnen waar alleen gereserveerde plekken zijn. Deze zitten ook helemaal vol met mensen. Ik heb dit nog niet meegemaakt zo`n volle trein in India. Als alle mensen uit de trein zijn gegaan kunnen we naar onze gereserveerde plaatsen gaan. Ik zie overal bagage/ pakketten liggen in de trein. Er zitten ook meer mensen in deze wagon waar plaats voor is. Nadat we over de kisten en de zakken onze plek hebben gevonden, hebben we gelukkig nog plek onder de bank om onze bagage te plaatsen en deze met een staalkabel en een slot te verzekeren.


“ A cautious man is always happy. ”
We hebben een strategie dat we niet beide te gelijk de tassen onder de bank stoppen. Om de beurt bevestigen we de tassen met een staalkabeltje aan de onderste bank, zodat altijd iemand op het dagrugzakje let, en dat we niet worden gerold. Een Indier in het Zuiden zei eens tegen ons: “A cautious man is always happy.” Als we zitten komen er steeds meer mensen om ons heen zitten. Het zijn allemaal mannen in de leeftijd van 20 tot 30 jaar. Gelukkig zitten er ook nog 2 andere mannen bij ons op de bank die duidelijk niet bij deze groep horen. De trein vertrekt en net nadat de trein is vertrokken is er een hoop geschreeuw op het perron. Er springt meteen een agent de trein in en trekt aan de noodrem. Ik zie dat een vrouw op het perron ligt met vele nieuwsgierige Indiers er omheen. Later horen we dat er twee mensen uit de trein zijn `gevallen`.

De jonge mannen blijven ons en met name Judith aankijken. Op een bankje voor twee personen zitten opeens vier mannen en tegenover ons gaan nog eens vier zitten. Als er ook op het bovenste `sleeper` iemand klimt en naar beneden blijft staren, voelen we ons beide ongemakkelijk. Niemand van de jongens kan Engels of begint met handen en voeten een praatje, maar ieder blijft ons constant aanstaren. We merken dat we er beide mee geïdentificeerd zijn, en er maar af en toe uitkomen. We besluiten vroeg te gaan slapen. Het publiek is compleet als Judith op haar `sleeperbed` klimt, dan worden er nog meer mannen bijgeroepen om te kijken. Een zucht van teleurstelling klinkt als Judith in haar lakenzak kruipt en die over haar hoofd heentrekt. (J: Voor het eerst voel ik me ongemakkelijk in de trein. Even verlang ik naar een burka om mijn lijf. ) Het blijft onrustig in de coupe en ik vraag me af hoe lang blijft dit doorgaan. Men blijft hard praten en er liggen 2 mensen op een bank waar normaal 1 persoon mag liggen. Hoe kan dat dit favoriete vervoermiddel in ene een hel voor me is geworden? Waar komen die haatgevoelens vandaan? Ik probeer te mediteren, maar mijn hele geest zit vol met gedachten. Ik kan er geen afstand van doen en ga mee in het hele spel.De conducteur komt langs en ik vraag hem of dit nu bedoeling is en of het `overschot` aan mensen ergens anders kunnen gaan zitten. Hij zegt dat er 500 mensen in de trein zitten met een waitinglist ticket en dat er geen andere plekken meer zijn. Gelukkig gaat op een gegeven moment iemand op de grond liggen tussen de 2 zitbanken in. Hiermee is alles helemaal vol. Het geeft me een geruststellende gedachte dat er zo ook niemand aan onze tassen kan zitten, die onder de banken liggen.

Jodhpur
Jodhpur is een stad in Radjastan waar een hele grote berg tegenaan ligt. Op deze berg is een fort gebouwd met een paleis van de Maharaja` s. Van een andere backpacker hoorden we dat het echt de moeite waard is om dit te bezoeken. Het paleis is namelijk nu een museum, die in een hele goede staat is. Het bezoek van het paleis is naar Indiase maatstaven vrij duur (300 rupees pp) de helft van ons dagbudget, maar je krijgt er wel wat voor. Er zit een audiotour bij inbegrepen, die de hele geschiedenis vertelt over de Maharaja`s die hier gewoond hebben. Op de weg omhoog zitten muzikanten in traditionele kledij die spelen en daarbij ook zingen. Je waant je weer even terug in vroegere tijden.

Het is onvoorstelbaar dat het paleis nog in zo`n goede staat is. Er is veel te zien in het

paleis. En de kamers die je ziet, die passen zo in het sprookje van 1001 nacht. We kijken onze ogen uit. Bij een mooi uitzichtpunt bovenin het museum hoorden we een gids tegen zijn groep zeggen: “You have fiveteen minutes here, go and make your eyes happy. ” Judith moet lachen, en zal deze uitspraak goed onthouden voor een komende kunstles. :)

Judith typt nu verder...
In een uithoek van de centrale Bazaar in het oude centrum van Jodhpur ontdekken we een galerie van traditionele geschilderde miniaturen. De man die ervoor op een paar meelzakken aan het luieren is blijkt de schilder `himself`. Hij veert op als hij hoort dat we uit Nederland komen. Over een paar maanden gaat hij in het Tropenmuseum in Amsterdam werken aan een schilderij. Zijn specialisme liet hij ons graag zien in een `lentil painting` . Op een halve lins schilderde hij voor onze ogen in een minuut een olifant en pauw in 3 kleuren. Zijn werk zo vertelt hij hangt o.a. in Londen in de Tate Galery en het Louvre. Niet alleen zijn schildertalent als wel zijn concept achter de galerie vind ik inspirerend. Bovenal is de galerie een school. Hij geeft er dagelijks gratis schilderlessen aan ieder die dat wil. Veel Indiase jongeren volgen lessen bij hem, maar ook toeristen. Kijk, zegt hij, dit is ook een student van mij, wijzend naar het achtjarige jongetje naast ons. Hier student en thuis is hij mijn zoon, zegt hij met een lach. Het doorgeven van zijn talent vindt hij zo belangrijk dat hij er grote opdrachten voor afslaat. Langer dan een paar weken wil hij zijn studenten niet zonder docent laten. In de galerie verkoopt hij werk van hemzelf en van zijn studenten. De studenten krijgen 70% van de opbrengst en hij houdt 30% voor de school. Met een opgerold schilderijtje onder de arm verlaten we de galerie. Mocht ik hier ooit nog eens terugkomen, dan weet ik mijn schilderdocent te vinden.

8 reacties, waarvan 8 nieuw

Geduld en Vertrouwen

Life is what happens to you when you`re busy making other plans (John Lennon)

Het is 21:30 uur en we lopen op spoor 2 van het treinstation van Ahmedabad. Over 1,5 uur zal onze trein vertrekken naar Ahmedabad. We zijn op zoek naar een plek waar we kunnen zitten. We zijn niet de enige reizigers rond dit tijdstip op het 14 perrons tellende station. Er is nog een plek achter een sadu. Niemand wil in India met deze mensen te maken hebben. Ze zijn als de dood voor ze. Alsof ze mysterieuze krachten hebben. Sadu`s zijn mannen van middelbare leeftijd, die alles hebben opgegeven en alleen nog een tasje hebben met de meest essentiële zaken; een bord om te eten, een bakje waar mensen eten in kunnen doen en wat ook wordt gebruikt om geld op te halen en kleren en een doek om je te beschermen tegen de kou. Ze zijn ook berucht omdat ze bhang roken (blowen) en ze zouden stelen. We hebben in ieder geval een plekje en al onze spullen zijn er nog :-).

Ahmedabad
We zijn gisteren om 14 uur vanuit Goa vertrokken en vanmorgen om 9 uur aangekomen in Ahmedabad. We hebben net 5 dagen gespendeerd op het strand. We zijn bezig met een 2 daagse reis naar Udaipur in de provincie Rajestan. Het is een warme douche aan geluiden als we hier aankomen. Deze stad behoort tot de top 10 aan metropolen die India rijk is. De smog slaat meteen op mijn longen, mijn neus zit vol van de stank en mijn oren zitten meteen dicht van het geluid. Het is me allemaal even te veel. Door de stad stroomt een grote rivier. Ik wens een parkje of iets als de Seine, met een boulevard met terrasjes waar we lekker kunnen bijkomen van een lange reis. Bij de rivier aangekomen zien we een grote bouwput vanaf een brug op 30 meter hoogte. Het is 1 grote sloppenwijk, waar men aan de oever de was doet. Er komt een man langs met de fiets. Hij roept wat en vervolgens gooit hij de witte was vanaf de brug naar beneden. Jongetjes zijn aan het vliegeren en zwaaien naar ons.

Gandhi
Wat zullen we gaan doen in zo`n grote stad? De VVV biedt uitkomst. De ashram van Gandhi zit in deze stad. Ik zie de film Gandhi voor me. De ashram is ongeveer 5 km van het centrum. Als we in de bus gemaand worden, dat het hier is, blijkt mijn romantische beeld niet overeen te komen met de werkelijkheid. Het enige wat hier rustig aan is, is dat er een bord staat dat het niet toegestaan is om hier te toeteren. Heel bijzonder om op deze plek te mogen zijn. Deze man wordt nog steeds op handen gedragen. Dit is nu een eerbetoon aan hem. Wat een onvoorstelbare kracht heeft hij gehad om zo`n immens land in beweging te krijgen.

Trein
Ik bedenk me op het station waarom ik met zoveel plezier met de trein reis in India. Een reis van 20 uur is zo voorbij, terwijl het verre van luxe is. We nemen altijd de goedkoopste klasse zonder airco, de stoelen zijn 2 planken met wat leer erop. Met z`n zessen deel je 2 banken, maar soms zit je zo met zijn tienen erop. Samen met zo`n 80 mensen delen we een wagon. Misschien is het wel het gevoel dat je ook hebt met kamperen. Indiërs delen het gevoel met me. Iedereen is tot elkaar veroordeeld voor soms een dag , twee of zelfs 3 dagen. Iedereen zit tevreden op zijn stoel. De trein is 3 uur vertraagd. Ach dat kan gebeuren. “When you`ve time in India, you`ll enjoy it.”, zei een Indiër tegen ons. Je bouwt een band met elkaar op. Je deelt je eten met elkaar. Je drinkt chai en koffie met elkaar. Voor ons is het de kans om met India in contact te komen. Elke keer als we in de trein zitten treffen we het met de reisgenoten. Het eten komt op gezette tijden voorbij. `s-Morgens eerst chai en een ontbijtje. `s-Middags lunch en in de namiddag komen de snacks langs. We proberen van iedere ronde wat. Op de stations is het altijd weer een verrassing wat we daar kunnen eten. Als we vlakbij het station aankomen waar we moeten zijn, dan laat iedereen dat bij ons in de buurt weten. Ik verheug me er weer op om de trein te nemen om 23 uur.


Er wordt wat in het Hindi omgeroepen op het station van Ahmedebad over de trein naar Udaipur. Er wordt niks in het Engels gezegd. We gaan maar eens op de informatieborden kijken op welk perron we moeten zijn. Ik zie onze trein er niet bijstaan. We vragen een official waar we moeten zijn, hij zegt op spoor 11. Een man die dit opvangt zegt, “The train to Udaipur has been cancelled for today.” Is dit weer zo`n Indiase valstrik? In een paar seconden schakel ik even. Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij te vertrouwen is. “We`ve to take a bus to Udaipur!” Zal ik dit nu wel doen om 22:30 uur door een wildvreemde stad samen met Judith naar een bus gaan zoeken. Ik geef me over aan al mijn gedachten. De man vertelt dat hij in Bombay werkt en samen met een vriend weer terug naar huis gaat. Hij probeert een riksja te regelen waar we met z`n vieren in kunnen zitten. Niemand wil het, maar plotseling heeft hij er 1 gevonden. Het is een type vader, die het beste voor heeft met zijn kroost. We gaan meteen naar een verlaten plek in de stad ongeveer 4 km van het station waar inderdaad wat bussen staan. De meeste bussen zijn helemaal vol. Hij weet exact wat de prijzen zijn, maar door de uitval van de trein zijn de prijzen verdubbeld. Het geinige om te zien is dat een Indiër net zo hard moet afdingen als een Westerling. Onze tactiek is in principe wel hetzelfde. Als er een te hoge prijs wordt gezegd, zeg je wat je maximale prijs en loop je weg. Dan goed je oren spitsen om te horen af ze daarin toestemmen. Uiteindelijk hebben we 4 tickets kunnen bemachtigen voor een zogenaamde sleeperbus. Een bus waarin bedden zitten waarop je kan slapen.


We zitten helemaal achterin. Wat een luxe we kunnen gewoon naast elkaar liggen. We hebben een eigen kooitje waarin we liggen. Zullen we hier een oog dicht doen? Zeven uur later zijn we de laatste die de bus verlaten, omdat we zo diep in slaap waren. In Udaipur heeft de hulpvaardige man nog op ons gewacht en heeft hij voor een goede prijs een rikshaw voor ons geregeld en we nemen afscheid van elkaar. De rikshawdriver weet een goed hotel voor ons. Normaal vertrouw ik dit nooit, maar het gaat allemaal zo voorspoedig en vol vertrouwen, laten we het een kans geven. Het hotel blijkt een van de beste kamers tot nu toe te hebben.

Udaipur
In Udaipur zijn we ook aan het shoppen geslagen. In een dag hadden we praktisch alles geshopt wat we wilden hebben. Met de buit zijn we naar het postkantoor gegaan, waar er eerst een pakket van werd gemaakt. Alles wordt in een, tenminste drie keer gerecycelde, grote doos geplaatst. Hierna wordt er op maat een katoenen hoes voor gemaakt. In de tussentijd moeten we douaneformulieren invullen. Uiteindelijk hebben we een mooi pakket. Als ik het in mijn handen heb denk ik, dit is wel heel erg zwaar. Al met al weegt het zo`n 10 kg. Wat zit er dan allemaal in? Judith heeft 3 sari`s gekocht voor de stof (21 meter stof), wat tasjes, koperen pannen, een bronzen kandelaar,en nog wat kruiden (chaat masala).

De eigenaar van het guesthouse heeft een lijst gemaakt wat we minimaal moeten zien in Udaipur. Sommige zaken zijn op loopafstand, maar voor de meeste zaken heb je een taxi of een riksja nodig. We gaan `s-morgens ergens ontbijten wat wel om 8:30 open is. Alles begint hier laat in deze stad en het is hier zo toeristisch dat je moeilijk echt Indiaas eten kan krijgen. Het restaurant is 2 km van ons hotel en we gaan er lopend naartoe. In deze zaak hebben we eerder gegeten. We zijn de eerste bezoekers, later komt er nog iemand in het restaurant zitten. We raken met elkaar aan de praat. “Do you know a good place where I can buy handicrafts?”, zegt een Indiër die duidelijk uit het zuiden komt. Toevallig hebben we een dag eerder veel geshopt, dus we weten wel iets te vinden in Udaipur. Dit is echt een omgekeerde wereld. Hij heeft een dag de tijd om zaken te zien in Udaipur. Hij vraagt of wij al iets hebben gezien in Udaipur. Hij vraagt later of we met hem mee willen gaan. Mario, zo heet deze man van 26, blijkt een eigen taxi met chauffeur te hebben en zo hebben we in een dag tijd het hele lijstje kunnen afwerken wat de hoteleigenaar had opgeschreven. Overal waar we weer uit kwamen stond de auto weer voor de deur. Zo hebben we in een dag bijna alles van de stad gezien. Wat een prachtig land is dit, zolang je er maar voor open staat! Ik bedank de hoteleigenaar voor de gebeden die hij `s-morgens voor ons heeft gedaan voor zijn Ganesha huisaltaar.

11 reacties, waarvan 11 nieuw

De olifant en de krokodil

Dit verhaal gaat over een olifant, een krokodil en Kareltje.

We nemen afscheid van de kuststeden en trekken de binnenlanden in. Van Cochin willen we naar het Wayanand natuurreservaat gaan. In de Lonely Planet staat dat er weinig (blanke) toeristen naartoe gaan, terwijl er hier een zeer grote kans is dat je hier wilde olifanten kunt spotten. Vermijdt wel de weekenden, want dan stikt het er van de Indiërs Het is net of we naar de Ardennen gaan. Van het vlakke land gaan we de heuvels van de provincie Kerala in. De bus in het zuiden van India blijft een belevenis. Het verkeer trekt toeterend over de weg met name bij inhaalmanoeuvres Achterop iedere auto staat “sound horn”. Af en toe bij een gevaarlijke bocht, tref je zelfs verkeersborden aan waar in een rode gerande driehoek een trompetje staat met `Sound horn` erbij geschreven. Ik houd mijn hart vast als op een drukke tweebaansweg de bus een vrachtwagen al toeterend inhaalt in een bocht op een heuvel en je achter de bocht een andere vrachtwagen in volle vaart je tegemoet komt. Iedereen inclusief de buschauffeurs lijkt te rijden als een kamikaze piloot. We zitten achterin de bus, omdat daar niemand wil zitten in deze met bladveren gedempte bus, omdat wanneer de bus over een snelheidsdrempel rijdt, je gelanceerd wordt tot op het plafond. Plotseling stopt een riksja voor ons op de weg. Van de andere kant komt een vrachtwagen aangereden op deze tweebaansweg. De bus maakt een noodstop. Onze tassen zijn naar halverwege de bus gegleden. Onze knieën worden zwaar gekneld, maar gelukkig komt iedereen er goed vanaf. Iedereen vervolgt waar die mee bezig was.

Welcome to my crip
Kalpetta is de stad waar we een overnachtingsplek gaan zoeken. In de Lonely Planet staan altijd handige kaarten van steden, zodat je weet waar je wat waar kan vinden. Van deze stad is dat niet aanwezig. We vinden dit wel spannend. We komen aan op een busstation en voor de eerste keer worden we niet aangesproken door mensen, die wat aan ons willen verdienen. In een zijstraat van een drukke doorgaande weg vinden we de Homestay; Summervilla, die omringt wordt door een prachtige tuin met bloemen. De prijs die ze vragen (1500 rupees) is ver boven ons budget, toch nemen we een kijkje en het blijkt een volledig 3 kamer appartement met 3 veranda`s te zijn. Het is maandagmiddag en de vrouw des huizes vraagt; “What`s your budget?”, we lachen en zeggen; “500 rupees max.” Ze kijkt bedenkelijk; ”Wait I`ll call my husband.”. Na een minuut komt ze terug en zegt ze voor 600 rupees mag je erin zitten. We kijken elkaar aan en geven een knipoog. De video op deze site zegt voor de rest voldoende: “Welcome to my crip!

Olifanten
Onze homestay bevindt zich in een wildreservaat waar jachtluipaarden, olifanten, tijgers, bizons, zwijntjes en herten voorkomen. `s-Morgens vroeg kan je in een jeep het wild gaan bekijken. We moeten er om 7 uur `s-morgens zijn en dat betekent dus vroeg opstaan. Om 5:30 staan we op het busstation waar we een dag eerder zijn aangekomen en nadat er na een half uur nog geen enkele bus is aangekomen, vragen we toch maar aan iemand die daar rondloopt of er nog een bus komt. Al met al om 7:45 uur komen we aan op het punt waar we een safari kunnen maken. Na 5 minuten roept de gids al dat we te laat zijn en dat we geen enkele olifant zullen zien. Dit wordt tijdens de uur durende rit nog wel 5 keer herhaald. We maken daarom maar foto`s van beesten die zich wel laten zien. Deze kan je trouwens ook op de Hoge Veluwe zien. Na onze safari nemen we de bus terug. Opeens trapt de buschauffeur weer op de rem. We zitten helemaal voorin de bus. Het is een raadsel waarvoor de bus stopt. Achterin wordt er wat geroepen. Opeens loopt iedereen naar 1 kant van het raam. “Elephant, Elephant!” Het zal toch niet waar zijn. Een safari van 700 rupees betalen en dan in een busrit van 5 rupees een olifant tegen komen. En ja, door de bossen loopt een olifant op zo`n 20 meter afstand van ons vandaan. Het eerste wat ik denk, je zal er toch maar wonen en opeens zo`n grijze vriend tegenkomen wanneer je je gordijntjes open maakt.

Karel
De volgende bestemming is Mysore. Een stad waar ik goede herinneringen aan heb. Ik wist er nog 3 dingen van, het paleis met iets van 30.000 gloeilampjes wat in het weekend wordt verlicht, het vogeltjes park en het restaurant parklane hotel. Als we aankomen op het busstation staan de riksja chauffeurs ons al op te wachten. “Where you want to go mister?” “I`d like to go to parklane hotel.” “Mister that`s to expensive, let`s go to my friends place.” “No I`m hungry and I`d like to go there.” Uiteindelijk komen we aan bij parklane. Wat ooit een restaurant was met 3 kamers erbij was nu na 10 jaar meer hotel als restaurant, maar de sfeer was gelijk gebleven, alleen waren de kamerprijzen ver boven ons budget. Dan maar op zoek naar wat anders. Het is 13 uur, het is zo`n 30 graden en we zijn beide moe en lopen met onze rugtas door de straten van Mysore. Het is moeilijk om wat te vinden. Ieder hotel zegt dat ze fixed prices hebben. Uiteindelijk hebben we een Indiase hotelkamer gevonden in een vrij dodgy hotel. We willen graag een douche nemen en Judith schrikt zich wezenloos. “Ahhhh wat is dat?”, zegt ze tegen me met schrik in haar ogen. Dat zwarte insect is een kakkerlak (van 10 cm) die houdt van warme vochtige ruimtes. Ze heeft nog nooit zoiets gezien. We noemen de kakkerlak Karel. Elke keer als we de badkamerdeur open maken kijken we of Karel er is. Gelukkig keert Karel elke keer als we hem gezien hebben weer naar zijn holletje in een hoekje van de badkamer.

Bollywood
Voor Judith wordt India soms te veel. Het is nog niet zo, dat ze met oordopjes gaat lopen door de straten om het oorverdovende getoeter tegen te gaan, maar het wordt haar soms wel even te veel al die impulsen. Bollywood is de tegenhanger van Hollywood. Dit is ook 1 van de grootste exportproducten van India. In India is iedereen gek van de film. De filmsterren kom je op alle reclames en billboards tegen. Om 16:30 uur gaan we naar de film ` Bodyguard` met frisdrank en popcorn in de aanslag. De eerste hap popcorn smaakt normaal zout, maar hierna wordt het scherp. Natuurlijk, zoals alles in het zuiden is dit Masala popcorn. Judith zei laatst: “Alles is hier Masala zelfs de kleur van mijn poep.” Het is een film die net een week oud is en in het Hindi wordt gesproken zonder ondertiteling. Het is een immens grote zaal waar zeker 2.000 man in kunnen. De stoelen zijn nog redelijk goed. Het zijn gelukkig geen houten stoelen. De meeste Indiërs kijken ons met verbazing aan. Zoals alles in India is de decibelgrens hier ook zeer hoog. Buiten de bios kan je letterlijk verstaan waar de film over gaat, en kan je de bas horen trillen. Nadat de film is begonnen doet Judith oordopjes in. Als Indiërs een bekende acteur zien, dan gaan ze fluiten op 2 vingers. Er wordt ook uit luid gefloten als de vrouwelijke hoofdrolspeelster in beeld verschijnt met een lange jurk aan en 1 blote schouder....sexy sexy :). Als hun held verschijnt, dan is het een oorverdovend lawaai in de bios. Na verloop van tijd zie ik dat Judith een zonnebril op heeft. Na afloop vertelt ze me dat het allemaal te veel kleuren waren en dat het pijn aan haar ogen deed. Er wordt veel mimiek gebruikt, tegen slapstick achtige aan, waardoor wij kunnen meelachen met de grapjes en de 3 uur vol kunnen houden. Wat een land is dit toch.

Vogeltjespark
Het vogeltjespark van Mysore zit net 15 km ten noorden van de stad. We gaan hier met de stadsbus naartoe. We geven aan waar we naartoe willen en de chauffeur en de controleur knikken. Op een gegeven moment stopt de bus op een splitsing en zeggen ze dat we eruit moeten. We stappen eruit en treffen een vrouw die ook die kant op moet en geeft aan dat ze wel zal zeggen welke volgende bus we moeten nemen. Zij betaalt zelfs voor ons buskaartje. Zo komen we na een korte busreis en een wandeling van 2 km langs rijstvelden en suikerrietplantages aan bij het reservaat. Het park ligt in een waterrijk gebied, met eilandjes waar vele soorten vogels verblijven zoals ooievaars, lepelaars en pelikanen. Met een roeiboot wordt je er doorheen gevaren. We delen de boot met 2 Indiërs. Als we bij een eilandje komen zegt de roeier “Crocodile!”. We zien inderdaad een krokodil van 2 meter liggen. De roeier vindt dat het beest een beetje te stil ligt, dus gaat hij het beest nat maken met een roeispaan. Het beest komt in beweging. Even later komen we weer een krokodil tegen. Je moet je voorstellen dat het broedtijd is en de krokodillen nogal waakzaam zijn. Een van de Indiërs in de boot denkt nou wat die roeier kan, kan ik ook en gaat de krokodil die op 1,5 meter afstand van ons ligt even natspetteren met zijn handen. Ik schrik me rot (en de roeier ook). Die jongen is echt van het padje af. De krokodil komt in beweging en doet zijn bek open. De roeier schreeuwt meteen dat hij ermee moet kappen. De rest hebben we opgenomen.

7 reacties, waarvan 6 nieuw

De backwaters van Kerala

We zijn met de boot door de backwaters van Kerala gegaan waar we uit zijn gekomen bij de ashram van Amma

“Aankomen in India is alsof je al je hele leven vredig sluimert en opeens wakker schrikt van een fanfare orkest. Het is een invasie van je zintuigen, tettert in je oren, vult je neus met fijne en verschrikkelijke geuren, doet je ogen knipperen van het kleurgeweld en smoort je lichaam in een veel te warme mantel. Soms speelt het orkest wat zachter, maar het houdt nooit op, zolang als je er bent. Het volgt je als je eigen schaduw, brengt je in verwarring of drijft je tot wanhoop en na terugkomst mis je het. Het is zo stil in Nederland.” Dit las ik in de Happiness van december 2010.

Vanaf het strand van Varkala zijn we verder getrokken naar het noorden van India. Aangezien we niet weten hoe laat er een bus of trein gaat, staan we om 6:45 uur bij een bushalte. Na een kwartier komt er gelukkig een eigenaar van een winkel aangelopen. “Good morning mister do you know what time the bus will come?”, de man zegt; “Bus is coming now.” Inderdaad na een half uur kwam de bus aangereden. We komen aan bij het treinstation van Varkala.

Trein
Wat is de trein in India? Tussen de 18 en 20 miljoen mensen gebruiken dagelijks de trein. Er zijn ongeveer 6.900 stations door het hele land en het is de grootste werkgever ter wereld waar ongeveer 1,5 miljoen mensen werken. Het is een instituut op zich. Je kan niet zomaar zeggen doe mij een ticket van Bombay naar Delhi. Als je een treinticket voor een grote afstand wil hebben of je wil een slaapplek in de trein hebben, dan kan je dit niet last minute boeken. We hebben 2 dagen geleden een treinticket gekocht voor over 45 dagen en wij hadden de laatste twee plaatsen. Per trein heeft men nog een zogenaamde waitinglist, waar plek is voor 200 passagiers. Aangezien mensen zo ver van te voren boeken komt er nog wel eens een plekje vrij. Tevens heb je per rit ook nog verschillende quota voor allerlei soorten reizigers,. Zo heb je ook een foreignquota voor toeristen. Om een reservering te kunnen doen, moet je precies weten welk treinnummer je moet hebben. We zijn een halve dag bezig geweest met treinen en gunstige aansluitingen zoeken, maar nu hebben dus al onze treinreizen in India vastgelegd.

In de trein kan je prima een ontbijt scoren. We nemen beide een Masala Dosa. Dit is een pannenkoek met een aardappelcurry erin en er zit ook een soort donut bij gemaakt van rijstmeel en stukjes groente. Voor Judith is het de eerste keer in een trein in India. Ik loop door de trein hang uit de buitendeur die de hele tijd open blijft staan. De warme lucht gaat langs mijn lijf, dit is zo`n heerlijk gevoel.

Boot
Na een half uur zijn we van Varkala in Kollam. Vanaf hier nemen we een boot naar onze volgende bestemming Amritapuri. In de zuidelijke provincie Kerala, vind je de zogeheten Backwaters. Aan de ene kant is er de zee, een klein stuk land van ongeveer 100 meter doorsnede, dan heb je een rivier en dan krijg je pas het vaste land. Het verschil tussen het water en het land is maximaal 1 meter, maar meestal is het stukken minder. Tijdens de Tsunami is dit stuk van India heel zwaar getroffen. Om dit in de toekomst te voorkomen is ben nu bezig met stenen dijkjes aan te leggen. Wij nemen een boot die over de rivier gaat, dus midden door het Backwatergebied. Onderweg zien we waar de meeste mensen hun brood mee verdienen, vissen. Speciale spinvormige visnetten staan in het water. In de met palmbomen begroeide kades en zien verschillende vogels. Een vogeltje is ook het beeldmerk van het Indiase bier Kingfisher. Dit is een blauw vogeltje wat door zijn kleur goed opvalt, een soort ijsvogeltje, maar dan groter. Na 4 uur varen zien we verrijzen er twee roze flatgebouwen aan de horizon. Hier is blijkbaar een uitzondering gemaakt op de kokosnoothoogtegrens. In het zuiden van Kerala mag men niet hoger bouwen dan een kokosnootboom. Voor een grote roze brug gaat de boot aan land, we zijn bij onze bestemming de Ashram van Mata Amritanandamayi Math (moeder Amma).

Ashram
“Moge de boom van ons leven stevig in de grond van liefde geworteld zijn.
Laat goede daden de bladeren aan die boom zijn.
Moge vriendelijke woorden zijn bloemen vormen en
Moge vrede zijn vruchten zijn.” -Amma

Ik zie overal mensen in witte lange wijde kleren rondlopen. Iedereen is in een shanti (vredige) stemming en alles krioelt door elkaar. Opeens herinner ik me de Poolse vrouw die naast me zat in het vliegtuig naar Bangalore. Halverwege de vlucht had ze zich omgekleed in een witte jurk en een witte sjaal. Ik vroeg wat ze ging doen; “I go to party in Ashram, many people from all over the world come there. People from Poland, Russia, but also America and Europe.”Amma is een van de weinige vrouwelijke goeroes in India, die bekent staat om haar darshans. Tijdens deze ceremonies wordt iedereen door haar geknuffeld, vandaar haar bijnaam The Hugging Mother. Amma is vaker op reis om ergens in de wereld darshans te geven, dan dat ze in de Ashram is. Op de boot horen we van een Noorse man dat ze vandaag aangekomen is in de Ashram. Deze Darshan ceremonie zal om 11 uur vanmorgen beginnen. Zo`n sessie kan soms 20 uur nonstop doorgaan. In de Ashram leven ongeveer 2.000 mensen, zowel Indiers als buitenlanders. Er zijn verschillende gebouwen in het complex kamers waar maximaal per kamer ong. 4 mensen kunnen verblijven. We krijgen gelukkig een kamer voor ons zelf en 2 tokens (tegoedbonnen) om vanavond door Ama te worden geknuffeld.

Ik voel me een toeschouwer te midden van al deze mensen. Was ik hier ook naartoe gegaan als ik alleen had gereisd? Ik weet nog wel dat ik de vorige keer hier langskwam met de boot en bezoekers van de Ashram de boot op kwamen en het eerste wat ik dacht was “Freaks”. Nu ben ik hier zelf.We hebben beide geen witte kleding bij ons. Maar ik ben al blij dat er geen zichtbare vlekken op mijn zwarte t-shirt zitten. Op de boot hadden we al een paar tips gekregen: eet niet het gratis eten, dit smaakt vies, maar ga naar de Western Canteen. Hier vind je inderdaad heerlijk eten voor een prikkie, bijvoorbeeld pasta met tomaat, basilicum en knoflook, aardappelgratinee en bij elk maal een overheerlijk stuk cake (van zelfgemaakte chocolade, banaan-cashew noot of zoete pompoen-wortel).

Rondleiding
We krijgen om 17 uur een rondleiding over het complex. Die dag zijn er ongeveer 50 mensen aangekomen. We krijgen als eerste een video te zien. Het enige wat ik wist, dat deze vrouw afgelopen december in Nederland was. Amma is nu 50 jaar oud en leeft als een non, en wordt beschouwd als een heilige. Jaren geleden ontdekte ze, dat ze speciale gaven had. Haar stelling is dat een betere wereld begint met liefde en saamhorigheid. Door mensen liefde te geven, door ze te knuffelen wordt hun pijn verlicht en kunnen ze zich gekend voelen. De vele Indiase gezinnen die we op de Ashram aantreffen laten zien dat ze ook een begrip is in India. Haar missie is samengevat: in Embracing the World. De knuffelsessies (Darshans) pasten op een gegeven moment niet meer in haar ouderlijk huis (huisje van 30m2). Toen heeft haar vader de koeienstal omgebouwd tot een ruimte waar de darshan`s gehouden kunnen worden. Amma woont nu nog steeds in haar ouderlijk huis waar de ashram omheen gebouwd is. De omgebouwde stal is nu een tempeltje geworden. Haar missie Embracing the World wordt gefinancierd met donaties, ondertussen heeft ze een heel imperium opgebouwd.In de video wordt uitgelegd wat de organisatie van Ama allemaal doet. Er is geen gratis ziekenhuiszorg in India. Amma heeft in Cochin een grote stad bij haar Ashram een ziekenhuis gebouwd waar iedereen gratis zorg kan krijgen. In 10 jaar tijd is er voor $50 miljoen dollar aan 1 miljoen mensen zorg verleend. Tijdens de tsunami is dit gebied ook zwaar getroffen. Amma haar organisatie was de eerste NGO die aanwezig was om hulp te verlenen. Met haar eigen acht bussen zijn ze afgereisd naar de moeilijk te bereikbare gebieden met medische middelen en specialisten. Vele huizen zijn er verwoest en voor de aller armsten heeft ze een soort Vinex wijken gebouwd waarin zo`n 10.000 mensen konden wonen. Een ander probleem waar ze hulp hebben verleend, is de zelfmoord onder lokale boeren. Sinds een paar jaar zijn het aantal zelfmoorden in Zuid India schrikbarend hoog nl. elke 8 uur 1. De reden is dat boeren de microkredieten niet terug kunnen betalen. Dit ging haar aan het hart en dit probeert ze een halt toe te roepen door de kinderen van de arme boeren een schoolbeurs (tot nu ong. 8000 kinderen) te geven, om hun gezin een toekomstperspectief te bieden. Ook buiten India is ze actief, bijvoorbeeld in Amerika tijdens Cathrina heeft ze $1 miljoen geschonken. Ze wordt geroemd door de UN voorzitter voor haar doeltreffendheid om geld en hulp ter plaatse te krijgen.

Zij heeft het vermogen om iedereen aan te spreken in de wereld. Of het nu een Moslim, een Christen, een Hindu, een Boedist of een ongelovige is. Er is sprake van harmonie. Tijdens de film word ik helemaal stil. Iedereen om me heen is stil. Ik krijg zelfs een brok in mijn keel. Deze vrouw heeft alles losgelaten en heeft hierdoor werkelijk alles gekregen door de kracht van liefde.

Seva
Onze dag in de ashram bestaat uit de volgende activiteiten; meditatie `s-morgens en `s-avonds voor het eten. Na het ontbijt, middageten en het avondeten is er seva. In Amritapuri is onbaatzuchtig dienen (seva) een integraal onderdeel van de spirituele oefeningen zowel van bewoners en bezoekers. Als we zonder iets terug te verwachten voor anderen werken, is het resultaat een rustige geest en een open hart. Zo stond ik dus `s middags de Western Canteen aan te vegen met 3 Russen en een Fransman. Judith veegt met een handbezem de bladeren uit de keuken en bakt patatjes in een pan van 1meter doorsnede. De volgende ochtend hebben we voor het ontbijt samen met een Russin en een Zwitserse 2 uur non-stop afgewassen in de keuken. Niemand wordt hier betaald en alles wordt vrijwillig gedaan. Al mijn eerste seva voel ik me geen toeschouwer meer en kan me helemaal openstellen.

Ik ga de darshan bekijken in een zaal waar ongeveer 3.000 mensen zitten. Ik kijk op mijn token, wij hebben 8100 en 8101. Op een bord in de zaal staat al een half uur het nummer 1800. We vragen iemand hoe het zit met de nummers, voor 23 uurzijn de Indiers aan de beurt die niet in de ashram overnachten. Ik weet niet of ik naar voren wil gaan, ik geniet van de muziek die live wordt gespeeld en gezongen. Het zijn mantra`s in het sanskriet of het hindi. Ik zit op de tweede rij en kom in een soort trance en val daarna in slaap. Judith is wat gaan rondlopen en als ze terug komt maakt ze me wakker. Voorlopig zijn we nog niet aan de beurt, de rij wachtenden is lang, naar onze schatting wordt het nachtwerk. Het is nu 23 uur en we zijn beide ontzettend moe. Als we de volgende ochtend om 6 uur naar het strand bij de ashram lopen, horen we dat de darshan tot 4 uur `s morgens heeft geduurd.

10 reacties, waarvan 10 nieuw