We zitten alweer een maand in Nepal en hebben daar de Annapurna trekking gedaan samen met Bous en Rianne. Morgen op 31 maart wordt Judith 29 jaar!

Sinds 2 maart zijn we in Nepal. Het toerisme in de hoofdstad Kathmandu is op 1 plek gecentraliseerd in de wijk Thamel. Ik ken nergens een buurt waar het toerisme meer op elkaar gepakt zit als hier. Je voelt je verre van in een onderontwikkeld land. Nou ja het enige wat opvalt is, dat je ongeveer slechts 12 uur stroom op een dag hebt. Op zaterdag komen Bous, een vriend van ons, en Rianne, het zusje van Judith, aan in Kathmandu om ons te vergezellen met de trekking.

Het is vreemd om opeens twee mensen erbij te hebben in het gezelschap als je zo met elkaar aan het reizen bent. Je merkt dan dat je een bepaalde energie hebt opgebouwd met gewoontes en doordat er 2 mensen erbij zijn, dat dit wordt doorbroken. We merken dat we allebei zeer moe zijn aan het einde van de avond. Dit is best wel heavy.

Annapurna
We besluiten 2 dagen na hun aankomst te vertrekken voor de Annapurna circuit trail. De Annapurna is een bergmassief waarvan de hoogste berg 8.100 meter is. Deze trail maakt een rondje om het bergmassief heen. De gehele route is ongeveer 250 km lang en je kan dit tussen de 14 en 21 dagen doen. Het hoogste punt waarover je heen gaat is de Thorung La pas van 5.400 meter. Na een dag reizen vanuit Kathmandu komen we aan bij ons beginpunt van de trek in Bhulebhule op 1.100 meter hoogte. We worden meteen getrakteerd op een vergezicht van de hoge bergen, wat een unicum is in dit bewolkte seizoen net voor de moesson. Als onze permits gestempeld zijn, kunnen we op zoek gaan naar een lodge. Dit zijn berghutjes die langs de hele route staan.

De eerste avond zijn we allemaal blij dat we aangekomen zijn en dat we morgen ook echt kunnen gaan beginnen. Het is een groot avontuur waar we aan beginnen. We eten `s-avonds Dhal Bat het gerecht wat men hier allemaal in de bergen eet. Het is rijst met een aardappelcurry, een linzensoep en wat pickle erbij. Dit gerecht eten de dragers in de bergen ook, dus voor ons zal het ook wel goed zijn.

Dagbesteding
We staan om 6 uur op en om 7:30 uur vertrekken we met lopen. Als we zo`n 10 kilometer hebben gelopen heeft Judith al haar eerste blaar te pakken en een paar kilometer verder valt Rianne over een steen en rolt bijna een ravijn in. Het is een trekking die niet tot de zwaarste tochten behoort, maar je moet wel over een redelijke gezondheid beschikken. In Bhulebhule hebben we afscheid genomen van de weg waar een bus overheen kan en vanaf hier kan er alleen gewandeld worden. Als even verderop Bous ook door zijn enkel gaat, vraag ik me af of we wel verder moeten gaan. Het is nog maar het begin en de paden zullen nog vervelender worden. Ik probeer maar vertrouwen te hebben in een goede afloop. Rond 11 uur proberen we te stoppen voor een lunch, waarvoor men meestal een uur nodig heeft om dit klaar te maken. Standaard nemen we een vegetable noodles (chowmein) met ei, voor de snelle koolhydraten. `s-Morgens eten we meestal porridge (havermout pap). Tussendoor eten we wat koekjes en af en toe wat chocola. Je kan blijven eten als je dat wilt. We lopen per dag gemiddeld 20 kilometer. We proberen het zo rustig mogelijk te doen.

Compeed
We beginnen de tocht in een tropisch klimaat van 30 graden tussen de bananen en andere tropische vruchten. Per dag stijgen we zo`n 700 meter. Boven de 2.500 meter voel je dat je in de hoogte bent. Dit kan gepaard gaan met allerlei verschijnselen zoals veel moeten plassen terwijl je minder drinkt, verminderde eetlust en je kan minder makkelijk slapen. Het is vooral van belang om goed te blijven drinken en goed te blijven eten. Het is fysiek een zware belasting. Nadat de dagen verstrijken krijgt Judith meer last van blaren, maar gelukkig heeft Bous compeed bij zich om ze enigszins te beschermen. Bous gaat nog 2 keer door zijn enkel, maar wordt vakkundig (ondanks de geur) door Rianne verbonden, die een arts is.

Manang
De tocht naar Manang is 1 van de mooiste tochten. Vanaf 3.000 meter komen we in de sneeuw terecht en vanaf hier zijn we een met de bergen van de Annapurna 1 t/m 4. We kunnen ze allemaal zien. We bevinden ons op de kritische grens van 3.500 meter. In Manang moeten we 1 dag acclimatiseren. Hier merk je echt dat je op hoogte zit. Als we 2 trappen omhoog gaan zijn we helemaal uitgeput.

Hoogteziekte
`s-Avond hebben we zin om eens wat anders te eten. Bous neemt een yaksteak (dit zijn koeien die vanaf 3.500 meter leven) en de anderen nemen een vegetable burger. Dit is zo lekker dat Bous hier later ook verslaafd aan raakt. `s-Avonds wordt Rianne helemaal misselijk en moet ze 12 keer overgeven en krijgt steeds meer hoofdpijn. De volgende dag kruipt ze bij Judith in bed. We zien haar niet vooruit gaan. Ze heeft koorts en dit wordt gelukkig een stuk lichter. Ze drinkt bijna niets en krijgt zeer levendige dromen, dat ze zichzelf bijvoorbeeld een infuus toedient. Als we rond 15 uur zien dat ze blauwe lippen heeft en haar wangen blauw zijn, moeten we constateren, dat dit niet alleen een griepje of voedselvergiftiging is, maar dat dit de kenmerken van hoogteziekte zijn. Ze geeft uiteindelijk zelf aan dat ze graag naar beneden wil gaan. Als je hier blijft op deze hoogte kan het zo zijn dat er vocht in je longen komt en dan ben je verder van huis. Dat infuus is hier trouwens ook niet aanwezig.

Rond 17:30 uur hebben we het evacuatieplan klaar en zal ik met Rianne naar beneden gaan. Voordat we vertrekken neem ik eerst nog een bord eten, want het kan nog een lange koude nacht worden. Rianne zal op een paard plaatsnemen (helemaal warm ingepakt) en zo lopen we naar beneden. De schemering valt in en uiteindelijk is het pikkedonker. Om 19:30 uur komen we aan in een dorpje waar er gewisseld zal worden van begeleider. Het volgende stuk is zeer stijl met veel ijs en sneeuw. Rianne zal hier ook stukken zelf moeten lopen. Uiteindelijk besluiten we om niet verder te gaan en te blijven overnachten in dit dorpje wat 300 meter lager ligt, wat voldoende is als je last hebt van hoogteziekte. De ruiter zal contact opnemen met het hotel in Manang om door te geven dat we hier verblijven.

De volgende ochtend komen toevallig Australische doktoren langs die Rianne nog een keer checken. Deze vrijwilligers bemannen een post in Manang. Wanneer zij ook Rianne hebben nagekeken krijgt ze een antibioticum. Nadat de doktoren hier zijn aangekomen, komen ook Judith en Bous aan. We maken weer een nieuw plan in een split second. We zijn allemaal met het idee opgestaan vanmorgen, dat we weer naar beneden lopen, totdat ik opper dat we ook de groep kunnen splitsen.

De foto`s zijn vanaf dit stuk zijn met Bous zijn toestel genomen, maar die hebben we nog niet kunnen uploaden.

We zullen doorgaan
Heel vreemd om nu afscheid van elkaar te moeten nemen. Bous en ik hebben meerdere avonturen met elkaar meegemaakt, zo ben ik ooit met hem mijn wereldreis begonnen door met hem mee te liften, zijn we samen met zijn 4X4 naar Syrië en Jordanië gereden en hebben we ook zo`n reis gemaakt naar Iran. Bous had thuis al aangegeven; “De intentie is om het Annapurna circuit te lopen, maar Maarten kennende kan het ook heel wat anders worden.”. Met kippenvel op mijn armen loop ik weer terug naar die fantastische bergmassieven. In Manang gaan we ook op zoek naar een porter voor Bous zijn rugzak. We lopen een winkel binnen en vragen of hij iemand kent. Hij roept buiten naar iemand. Er komt een jongen van halverwege 30 aangelopen in een trui. Hij blijkt een zeer ervaren porter te zijn. Hij wil alleen tot de top lopen, omdat het lopen tot het volgende dorp te ingewikkeld is en er te veel sneeuw ligt. “Morgen 7:30 uur starten ok?”, de volgende ochtend staat Kahlu klaar met een piepklein rugzakje.

Ik heb mijn slaapzak en wat kleren nog in Bous zijn rugzak gepropt. Zo kunnen we in 2, dagen naar de laatste stop voor de pass lopen. Het voordeel van Kahlu is, dat hij de alternatieve routes weet. Als we een Nepali tegenkomen, wordt hij meteen met zijn naam begroet. Dit is een beroemd persoon. Vooral de vrouwen zijn dol op hem. Soms zijn we hem weer een uurtje kwijt en dan komt hij weer met een grote grijns weer langs. De laatste overnachtingsplaats voor de Thorung La pas is in Thorung Phedi op 4.500 meter. We kunnen ook nog 500 meter hoger slapen, maar dit kost meer dan dat het oplevert. Die middag lopen we alvast 300 meter omhoog en weer naar beneden om een beetje aan de hoogte te wennen.

De pas
De volgende ochtend starten we om 4 uur `s-morgens. Dit betekent om 3 uur opstaan, 3:30 uur een bordje pap ontbijten en om 4 uur startklaar zijn. Kahlu heeft de volgende strategie in gedachten; lopen naar base camp op 5.000 meter, daar 20 minuten rusten met een kopje thee en dan in 1 keer naar de pass lopen. Naar basecamp lopen is een zeer stijl stuk in het donker. Toen we hier gisteren liepen was er veel dooiwater op de paden. Dit pad is nu 1 ijsbaan geworden. Kahlu weet precies hoe hij dit kan omzeilen via alternatieve paden. Binnen een uur zijn we op het basecamp. Hier drukken we de laatste keutel eruit (dit wil je echt niet in deze kou buiten doen) en drinken we een kopje masala thee.

Vanaf 5.000 meter heb je nog maar 50% van je zuurstof wat je op zeeniveau hebt. Dit zijn zware stappen als je niet oppast. Het water is bevroren, maar je moet blijven drinken. De chocola is bevroren en ik heb geen trek, maar je moet blijven eten. Ik had tegen Bous gezegd; “Dit is net als een marathon, het komt niet op conditie aan, maar op je hoofd”. Stap voor stap en eens zullen we boven zijn. Bous roept opeens dat hij alleen maar aan heftige seks denkt en dat het als een speer gaat. Hij zegt: “Denk maar aan Judith.”. Ik geef aan dat ik niet zo lang mijn hoogtepunt kan uitstellen. Stap voor stap. Ik ben er niet mee bezig hoeveel mensen er voor me of achter me lopen. Je kijkt af en toe omhoog en je ziet geen einde en de pijn is aardig uit te schakelen. Opeen kijk ik om een rots en zie ik de steen van de Thorung La staan. Ik voel niks meer en voorzichtig steek ik mijn armen omhoog. We hebben het gehaald.

De afdaling
We rusten hier goed uit en verdelen de bagage voor de afdaling. Er is overal sneeuw en we staan oog in oog met bergtoppen en gletsjers. We moeten vanaf nu bepaalde palen volgen die de route naar beneden aangeven. Afdalen in de sneeuw is wel wat anders als stijgen. We hebben geen stokken bij ons. We hebben de gamasche aangetrokken, zodat we geen sneeuw in onze schoenen krijgen. Soms als je naast het pad loopt sta je tot aan je kruis in de sneeuw.

We lopen rustig naar beneden. Als we het niet weten laten we gewoon andere mensen voor die aangeven wat het handigste is. Soms is het pad zo glad en stijl dat de enige manier sleeën op je billen is. Naast je heb je wel een afgrond van 100 meter. Op een gegeven moment lopen we op een richel van een pad, wat aardig kapot is gelopen. Voor de rest is er veel ijs. Ik krijg geen grip en ik val telkens om. Ik kan niet meer opstaan omdat ik te moe ben. Ik zie weer een afgrond die je niet wil zien. Bous is voor me en hoort me niet. Gelukkig pakt iemand me van achteren beet en brengt me weer op de been. Uitrusten en hierna weer in de overlevingsstand naar beneden. We moeten een gravel pad wat met 45 graden naar beneden loopt nemen. Is dit nog steeds een wandelroute en geen alpinisten route? Uiteindelijk om 14:30 uur zijn we klaar met de afdaling en kunnen we aan onze verdiende lunch beginnen.

Als we in Jomsom op 4.000 meter op 21 maart op een bus zitten te wachten en toevallig een krant pakken van 12 maart, lezen we opeens wat er gebeurt is in Japan op 11 maart. Dit soort verschrikkelijk nieuws hoor je hier dus echt pas zo laat. Op het moment dat het voor de meeste mensen alweer oud nieuws is. Dit kan eventueel ook nog effect hebben op onze reis, aangezien wij een retourticket hebben vanuit Tokyo.

Pokhara
De komende dagen lopen Bous ik nog verder en ronden de hele trail af in ruim 2 weken en hebben dan zo`n 200 km gelopen. Uiteindelijk ontmoeten we de dames in Pokhara. Dit is een stad waar je ontzettend goed kan uitrusten na een trekking. Op straat is het net een grote reünie van mensen die je onderweg hebt ontmoet. Pokhara ligt aan een groot meer en het is er overdag zo`n 35 graden. Er zijn goede restaurantjes en vooral alles is er te krijgen, zoals taartjes, veg burgers en stevige ontbijtjes.

Wat een heerlijk gevoel om Judith weer te zien. Het lijkt net of we weer verliefd op elkaar zijn. Ook al heeft het maar 8 dagen geduurd, maar de vlinders vliegen niet alleen door de lucht. Het is ook fijn om te zien dat iedereen weer gezond is aangekomen. Rianne was weer helemaal hersteld en liep de dag nadat ze met het paard was vervoerd Judith er alweer uit. Bous zijn enkels zijn vele malen sterker geworden en Judith`s blaren (soms driedubbel) zijn weer bijna allemaal hersteld.

Wij zijn nu bezig met onze voorbereidingen voor Indonesie. Een apart idee om te bedenken dat we vrijdag in Bali zijn. Ik las op het internet dat het zaterdag ook weer 21 graden wordt in Nederland. Geniet ervan!

Oh ja, komende donderdag wordt Judith 29 jaar oud!! Verjaardag vieren in Kathmandu, Delhi en hoog in de lucht, Zij Leve Hoog...

16 reacties, waarvan 16 nieuw