We zijn aanbeland in het noorden van India en het reizen wordt een stuk zwaarder. Een Indier zei tegen ons in het zuiden, 'De Indiers in het noorden hebben iets minder discipline.'

Pushkar
Pushkar is een heilige stad in de provincie Radjastan waar het centrum is gebouwd om een heel groot meer. Om dit meer zitten verschillende tempels. De belangrijkste reden voor (buitenlandse) toeristen om hier naar toe te gaan:

1. Bhang (Marihuana)
2. Opium
3. Shoppen

Overal in India is het ter strengste verboden om drugs te gebruiken. Als je wordt opgepakt ben je echt de pineut, maar in deze stad is er een vrijbrief. Men zegt dat je hierdoor dichter bij het hogere komt. Helemaal ski high dus.In de winkelstraat om het meer zijn allemaal winkeltjes waar je veelal kleding, lederwaren en sjaals kan kopen. We spraken een vrouw die hier een maand verblijft, om kleding ontwerpt en laat maken en deze dan in Canada in haar winkel te verkopen. Inspiratie volop!

Puskar paspoort
Je hebt in Pushkar ook een paspoort. Dit is een rood touwtje om je pols. Dit krijg je als een sadhu (priester) een puja (gebed) heeft gedaan bij het meer. Dit doe je niet alleen voor jezelf, maar voor je hele familie. Dit kan aardig in de Rupees lopen. Dit soort puja`s worden alleen bij blanken afgenomen. Het gaat als volgt te werk. Je loopt richting het water en dan komt er opeens een jongen op je afgelopen en die zegt: “ Here you have flowers for the holy ceremony, which is now going on and will last for 5 minutes. For respect you have to go NOW to the lake.” We staan beiden met bloemetjes in onze handen. Het gaat allemaal heel erg snel. We verstillen beiden even en blijven op onze plek staan. (Ga nooit meteen mee in de India flow, dit kan je een hoop geld schelen.) Judith ziet deze jongen in haar ooghoek bellen. We lopen weg en hij loopt meteen achter ons aan. “You have to go now to lake, you don`t have respect for the religion.” Indiers zijn kunstenaars in het aanspreken van het geweten. We geven hem te kennen dat we straks op een andere plek de bloemen in het water gooien. Dit is niet de bedoeling, hij probeert van alles, we glimlachen en lopen weer verder over de markt.

Elke dag komt dit wel zo`n 5 keer voor deze scene. Zo is het later op de dag zo dat we langs het heilige meer zitten en er weer iemand langskomt met bloemetjes. Hij zegt als je nu niet meegaat blijf ik je storen. Dank u wel, zeg ik met een lach, ik geniet van de aandacht die ik vooral van Indiers krijg, dus u kunt me geen groter plezier doen. Hij druipt beduusd af.
Voor de grap vragen we op straat willekeurig lummelende Indiers: “You have flowers for the holy lake? ” Met stomheid geslagen kijken ze ons aan en murmelden dat ze wel iets kunnen regelen, waarop wij lachend verder lopen. So wie so blijkt lachen alsof ze een grapje maken een effectieve manier om mensen van je af te schudden. Na drie dagen Pushkar vertrekken we naar Jodhpur.

Trein
De trein komt precies aan om 20:05 uur op het station van Jodhpur. De trein is volgeladen en heeft er alweer 24 uur op zitten. In de niet gereserveerde delen van de trein puilt het echt uit. Er hangen zelfs mensen uit de trein. Het is hier verboden om op de daken van de treinen te reizen, anders hadden er zeker ook nog mensen op de daken gezeten. We zien ook de sleeper wagonnen waar alleen gereserveerde plekken zijn. Deze zitten ook helemaal vol met mensen. Ik heb dit nog niet meegemaakt zo`n volle trein in India. Als alle mensen uit de trein zijn gegaan kunnen we naar onze gereserveerde plaatsen gaan. Ik zie overal bagage/ pakketten liggen in de trein. Er zitten ook meer mensen in deze wagon waar plaats voor is. Nadat we over de kisten en de zakken onze plek hebben gevonden, hebben we gelukkig nog plek onder de bank om onze bagage te plaatsen en deze met een staalkabel en een slot te verzekeren.


“ A cautious man is always happy. ”
We hebben een strategie dat we niet beide te gelijk de tassen onder de bank stoppen. Om de beurt bevestigen we de tassen met een staalkabeltje aan de onderste bank, zodat altijd iemand op het dagrugzakje let, en dat we niet worden gerold. Een Indier in het Zuiden zei eens tegen ons: “A cautious man is always happy.” Als we zitten komen er steeds meer mensen om ons heen zitten. Het zijn allemaal mannen in de leeftijd van 20 tot 30 jaar. Gelukkig zitten er ook nog 2 andere mannen bij ons op de bank die duidelijk niet bij deze groep horen. De trein vertrekt en net nadat de trein is vertrokken is er een hoop geschreeuw op het perron. Er springt meteen een agent de trein in en trekt aan de noodrem. Ik zie dat een vrouw op het perron ligt met vele nieuwsgierige Indiers er omheen. Later horen we dat er twee mensen uit de trein zijn `gevallen`.

De jonge mannen blijven ons en met name Judith aankijken. Op een bankje voor twee personen zitten opeens vier mannen en tegenover ons gaan nog eens vier zitten. Als er ook op het bovenste `sleeper` iemand klimt en naar beneden blijft staren, voelen we ons beide ongemakkelijk. Niemand van de jongens kan Engels of begint met handen en voeten een praatje, maar ieder blijft ons constant aanstaren. We merken dat we er beide mee geïdentificeerd zijn, en er maar af en toe uitkomen. We besluiten vroeg te gaan slapen. Het publiek is compleet als Judith op haar `sleeperbed` klimt, dan worden er nog meer mannen bijgeroepen om te kijken. Een zucht van teleurstelling klinkt als Judith in haar lakenzak kruipt en die over haar hoofd heentrekt. (J: Voor het eerst voel ik me ongemakkelijk in de trein. Even verlang ik naar een burka om mijn lijf. ) Het blijft onrustig in de coupe en ik vraag me af hoe lang blijft dit doorgaan. Men blijft hard praten en er liggen 2 mensen op een bank waar normaal 1 persoon mag liggen. Hoe kan dat dit favoriete vervoermiddel in ene een hel voor me is geworden? Waar komen die haatgevoelens vandaan? Ik probeer te mediteren, maar mijn hele geest zit vol met gedachten. Ik kan er geen afstand van doen en ga mee in het hele spel.De conducteur komt langs en ik vraag hem of dit nu bedoeling is en of het `overschot` aan mensen ergens anders kunnen gaan zitten. Hij zegt dat er 500 mensen in de trein zitten met een waitinglist ticket en dat er geen andere plekken meer zijn. Gelukkig gaat op een gegeven moment iemand op de grond liggen tussen de 2 zitbanken in. Hiermee is alles helemaal vol. Het geeft me een geruststellende gedachte dat er zo ook niemand aan onze tassen kan zitten, die onder de banken liggen.

Jodhpur
Jodhpur is een stad in Radjastan waar een hele grote berg tegenaan ligt. Op deze berg is een fort gebouwd met een paleis van de Maharaja` s. Van een andere backpacker hoorden we dat het echt de moeite waard is om dit te bezoeken. Het paleis is namelijk nu een museum, die in een hele goede staat is. Het bezoek van het paleis is naar Indiase maatstaven vrij duur (300 rupees pp) de helft van ons dagbudget, maar je krijgt er wel wat voor. Er zit een audiotour bij inbegrepen, die de hele geschiedenis vertelt over de Maharaja`s die hier gewoond hebben. Op de weg omhoog zitten muzikanten in traditionele kledij die spelen en daarbij ook zingen. Je waant je weer even terug in vroegere tijden.

Het is onvoorstelbaar dat het paleis nog in zo`n goede staat is. Er is veel te zien in het

paleis. En de kamers die je ziet, die passen zo in het sprookje van 1001 nacht. We kijken onze ogen uit. Bij een mooi uitzichtpunt bovenin het museum hoorden we een gids tegen zijn groep zeggen: “You have fiveteen minutes here, go and make your eyes happy. ” Judith moet lachen, en zal deze uitspraak goed onthouden voor een komende kunstles. :)

Judith typt nu verder...
In een uithoek van de centrale Bazaar in het oude centrum van Jodhpur ontdekken we een galerie van traditionele geschilderde miniaturen. De man die ervoor op een paar meelzakken aan het luieren is blijkt de schilder `himself`. Hij veert op als hij hoort dat we uit Nederland komen. Over een paar maanden gaat hij in het Tropenmuseum in Amsterdam werken aan een schilderij. Zijn specialisme liet hij ons graag zien in een `lentil painting` . Op een halve lins schilderde hij voor onze ogen in een minuut een olifant en pauw in 3 kleuren. Zijn werk zo vertelt hij hangt o.a. in Londen in de Tate Galery en het Louvre. Niet alleen zijn schildertalent als wel zijn concept achter de galerie vind ik inspirerend. Bovenal is de galerie een school. Hij geeft er dagelijks gratis schilderlessen aan ieder die dat wil. Veel Indiase jongeren volgen lessen bij hem, maar ook toeristen. Kijk, zegt hij, dit is ook een student van mij, wijzend naar het achtjarige jongetje naast ons. Hier student en thuis is hij mijn zoon, zegt hij met een lach. Het doorgeven van zijn talent vindt hij zo belangrijk dat hij er grote opdrachten voor afslaat. Langer dan een paar weken wil hij zijn studenten niet zonder docent laten. In de galerie verkoopt hij werk van hemzelf en van zijn studenten. De studenten krijgen 70% van de opbrengst en hij houdt 30% voor de school. Met een opgerold schilderijtje onder de arm verlaten we de galerie. Mocht ik hier ooit nog eens terugkomen, dan weet ik mijn schilderdocent te vinden.

8 reacties, waarvan 8 nieuw