Life is what happens to you when you`re busy making other plans (John Lennon)

Het is 21:30 uur en we lopen op spoor 2 van het treinstation van Ahmedabad. Over 1,5 uur zal onze trein vertrekken naar Ahmedabad. We zijn op zoek naar een plek waar we kunnen zitten. We zijn niet de enige reizigers rond dit tijdstip op het 14 perrons tellende station. Er is nog een plek achter een sadu. Niemand wil in India met deze mensen te maken hebben. Ze zijn als de dood voor ze. Alsof ze mysterieuze krachten hebben. Sadu`s zijn mannen van middelbare leeftijd, die alles hebben opgegeven en alleen nog een tasje hebben met de meest essentiële zaken; een bord om te eten, een bakje waar mensen eten in kunnen doen en wat ook wordt gebruikt om geld op te halen en kleren en een doek om je te beschermen tegen de kou. Ze zijn ook berucht omdat ze bhang roken (blowen) en ze zouden stelen. We hebben in ieder geval een plekje en al onze spullen zijn er nog :-).

Ahmedabad
We zijn gisteren om 14 uur vanuit Goa vertrokken en vanmorgen om 9 uur aangekomen in Ahmedabad. We hebben net 5 dagen gespendeerd op het strand. We zijn bezig met een 2 daagse reis naar Udaipur in de provincie Rajestan. Het is een warme douche aan geluiden als we hier aankomen. Deze stad behoort tot de top 10 aan metropolen die India rijk is. De smog slaat meteen op mijn longen, mijn neus zit vol van de stank en mijn oren zitten meteen dicht van het geluid. Het is me allemaal even te veel. Door de stad stroomt een grote rivier. Ik wens een parkje of iets als de Seine, met een boulevard met terrasjes waar we lekker kunnen bijkomen van een lange reis. Bij de rivier aangekomen zien we een grote bouwput vanaf een brug op 30 meter hoogte. Het is 1 grote sloppenwijk, waar men aan de oever de was doet. Er komt een man langs met de fiets. Hij roept wat en vervolgens gooit hij de witte was vanaf de brug naar beneden. Jongetjes zijn aan het vliegeren en zwaaien naar ons.

Gandhi
Wat zullen we gaan doen in zo`n grote stad? De VVV biedt uitkomst. De ashram van Gandhi zit in deze stad. Ik zie de film Gandhi voor me. De ashram is ongeveer 5 km van het centrum. Als we in de bus gemaand worden, dat het hier is, blijkt mijn romantische beeld niet overeen te komen met de werkelijkheid. Het enige wat hier rustig aan is, is dat er een bord staat dat het niet toegestaan is om hier te toeteren. Heel bijzonder om op deze plek te mogen zijn. Deze man wordt nog steeds op handen gedragen. Dit is nu een eerbetoon aan hem. Wat een onvoorstelbare kracht heeft hij gehad om zo`n immens land in beweging te krijgen.

Trein
Ik bedenk me op het station waarom ik met zoveel plezier met de trein reis in India. Een reis van 20 uur is zo voorbij, terwijl het verre van luxe is. We nemen altijd de goedkoopste klasse zonder airco, de stoelen zijn 2 planken met wat leer erop. Met z`n zessen deel je 2 banken, maar soms zit je zo met zijn tienen erop. Samen met zo`n 80 mensen delen we een wagon. Misschien is het wel het gevoel dat je ook hebt met kamperen. Indiërs delen het gevoel met me. Iedereen is tot elkaar veroordeeld voor soms een dag , twee of zelfs 3 dagen. Iedereen zit tevreden op zijn stoel. De trein is 3 uur vertraagd. Ach dat kan gebeuren. “When you`ve time in India, you`ll enjoy it.”, zei een Indiër tegen ons. Je bouwt een band met elkaar op. Je deelt je eten met elkaar. Je drinkt chai en koffie met elkaar. Voor ons is het de kans om met India in contact te komen. Elke keer als we in de trein zitten treffen we het met de reisgenoten. Het eten komt op gezette tijden voorbij. `s-Morgens eerst chai en een ontbijtje. `s-Middags lunch en in de namiddag komen de snacks langs. We proberen van iedere ronde wat. Op de stations is het altijd weer een verrassing wat we daar kunnen eten. Als we vlakbij het station aankomen waar we moeten zijn, dan laat iedereen dat bij ons in de buurt weten. Ik verheug me er weer op om de trein te nemen om 23 uur.


Er wordt wat in het Hindi omgeroepen op het station van Ahmedebad over de trein naar Udaipur. Er wordt niks in het Engels gezegd. We gaan maar eens op de informatieborden kijken op welk perron we moeten zijn. Ik zie onze trein er niet bijstaan. We vragen een official waar we moeten zijn, hij zegt op spoor 11. Een man die dit opvangt zegt, “The train to Udaipur has been cancelled for today.” Is dit weer zo`n Indiase valstrik? In een paar seconden schakel ik even. Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij te vertrouwen is. “We`ve to take a bus to Udaipur!” Zal ik dit nu wel doen om 22:30 uur door een wildvreemde stad samen met Judith naar een bus gaan zoeken. Ik geef me over aan al mijn gedachten. De man vertelt dat hij in Bombay werkt en samen met een vriend weer terug naar huis gaat. Hij probeert een riksja te regelen waar we met z`n vieren in kunnen zitten. Niemand wil het, maar plotseling heeft hij er 1 gevonden. Het is een type vader, die het beste voor heeft met zijn kroost. We gaan meteen naar een verlaten plek in de stad ongeveer 4 km van het station waar inderdaad wat bussen staan. De meeste bussen zijn helemaal vol. Hij weet exact wat de prijzen zijn, maar door de uitval van de trein zijn de prijzen verdubbeld. Het geinige om te zien is dat een Indiër net zo hard moet afdingen als een Westerling. Onze tactiek is in principe wel hetzelfde. Als er een te hoge prijs wordt gezegd, zeg je wat je maximale prijs en loop je weg. Dan goed je oren spitsen om te horen af ze daarin toestemmen. Uiteindelijk hebben we 4 tickets kunnen bemachtigen voor een zogenaamde sleeperbus. Een bus waarin bedden zitten waarop je kan slapen.


We zitten helemaal achterin. Wat een luxe we kunnen gewoon naast elkaar liggen. We hebben een eigen kooitje waarin we liggen. Zullen we hier een oog dicht doen? Zeven uur later zijn we de laatste die de bus verlaten, omdat we zo diep in slaap waren. In Udaipur heeft de hulpvaardige man nog op ons gewacht en heeft hij voor een goede prijs een rikshaw voor ons geregeld en we nemen afscheid van elkaar. De rikshawdriver weet een goed hotel voor ons. Normaal vertrouw ik dit nooit, maar het gaat allemaal zo voorspoedig en vol vertrouwen, laten we het een kans geven. Het hotel blijkt een van de beste kamers tot nu toe te hebben.

Udaipur
In Udaipur zijn we ook aan het shoppen geslagen. In een dag hadden we praktisch alles geshopt wat we wilden hebben. Met de buit zijn we naar het postkantoor gegaan, waar er eerst een pakket van werd gemaakt. Alles wordt in een, tenminste drie keer gerecycelde, grote doos geplaatst. Hierna wordt er op maat een katoenen hoes voor gemaakt. In de tussentijd moeten we douaneformulieren invullen. Uiteindelijk hebben we een mooi pakket. Als ik het in mijn handen heb denk ik, dit is wel heel erg zwaar. Al met al weegt het zo`n 10 kg. Wat zit er dan allemaal in? Judith heeft 3 sari`s gekocht voor de stof (21 meter stof), wat tasjes, koperen pannen, een bronzen kandelaar,en nog wat kruiden (chaat masala).

De eigenaar van het guesthouse heeft een lijst gemaakt wat we minimaal moeten zien in Udaipur. Sommige zaken zijn op loopafstand, maar voor de meeste zaken heb je een taxi of een riksja nodig. We gaan `s-morgens ergens ontbijten wat wel om 8:30 open is. Alles begint hier laat in deze stad en het is hier zo toeristisch dat je moeilijk echt Indiaas eten kan krijgen. Het restaurant is 2 km van ons hotel en we gaan er lopend naartoe. In deze zaak hebben we eerder gegeten. We zijn de eerste bezoekers, later komt er nog iemand in het restaurant zitten. We raken met elkaar aan de praat. “Do you know a good place where I can buy handicrafts?”, zegt een Indiër die duidelijk uit het zuiden komt. Toevallig hebben we een dag eerder veel geshopt, dus we weten wel iets te vinden in Udaipur. Dit is echt een omgekeerde wereld. Hij heeft een dag de tijd om zaken te zien in Udaipur. Hij vraagt of wij al iets hebben gezien in Udaipur. Hij vraagt later of we met hem mee willen gaan. Mario, zo heet deze man van 26, blijkt een eigen taxi met chauffeur te hebben en zo hebben we in een dag tijd het hele lijstje kunnen afwerken wat de hoteleigenaar had opgeschreven. Overal waar we weer uit kwamen stond de auto weer voor de deur. Zo hebben we in een dag bijna alles van de stad gezien. Wat een prachtig land is dit, zolang je er maar voor open staat! Ik bedank de hoteleigenaar voor de gebeden die hij `s-morgens voor ons heeft gedaan voor zijn Ganesha huisaltaar.

11 reacties, waarvan 11 nieuw