We zijn met de boot door de backwaters van Kerala gegaan waar we uit zijn gekomen bij de ashram van Amma

“Aankomen in India is alsof je al je hele leven vredig sluimert en opeens wakker schrikt van een fanfare orkest. Het is een invasie van je zintuigen, tettert in je oren, vult je neus met fijne en verschrikkelijke geuren, doet je ogen knipperen van het kleurgeweld en smoort je lichaam in een veel te warme mantel. Soms speelt het orkest wat zachter, maar het houdt nooit op, zolang als je er bent. Het volgt je als je eigen schaduw, brengt je in verwarring of drijft je tot wanhoop en na terugkomst mis je het. Het is zo stil in Nederland.” Dit las ik in de Happiness van december 2010.

Vanaf het strand van Varkala zijn we verder getrokken naar het noorden van India. Aangezien we niet weten hoe laat er een bus of trein gaat, staan we om 6:45 uur bij een bushalte. Na een kwartier komt er gelukkig een eigenaar van een winkel aangelopen. “Good morning mister do you know what time the bus will come?”, de man zegt; “Bus is coming now.” Inderdaad na een half uur kwam de bus aangereden. We komen aan bij het treinstation van Varkala.

Trein
Wat is de trein in India? Tussen de 18 en 20 miljoen mensen gebruiken dagelijks de trein. Er zijn ongeveer 6.900 stations door het hele land en het is de grootste werkgever ter wereld waar ongeveer 1,5 miljoen mensen werken. Het is een instituut op zich. Je kan niet zomaar zeggen doe mij een ticket van Bombay naar Delhi. Als je een treinticket voor een grote afstand wil hebben of je wil een slaapplek in de trein hebben, dan kan je dit niet last minute boeken. We hebben 2 dagen geleden een treinticket gekocht voor over 45 dagen en wij hadden de laatste twee plaatsen. Per trein heeft men nog een zogenaamde waitinglist, waar plek is voor 200 passagiers. Aangezien mensen zo ver van te voren boeken komt er nog wel eens een plekje vrij. Tevens heb je per rit ook nog verschillende quota voor allerlei soorten reizigers,. Zo heb je ook een foreignquota voor toeristen. Om een reservering te kunnen doen, moet je precies weten welk treinnummer je moet hebben. We zijn een halve dag bezig geweest met treinen en gunstige aansluitingen zoeken, maar nu hebben dus al onze treinreizen in India vastgelegd.

In de trein kan je prima een ontbijt scoren. We nemen beide een Masala Dosa. Dit is een pannenkoek met een aardappelcurry erin en er zit ook een soort donut bij gemaakt van rijstmeel en stukjes groente. Voor Judith is het de eerste keer in een trein in India. Ik loop door de trein hang uit de buitendeur die de hele tijd open blijft staan. De warme lucht gaat langs mijn lijf, dit is zo`n heerlijk gevoel.

Boot
Na een half uur zijn we van Varkala in Kollam. Vanaf hier nemen we een boot naar onze volgende bestemming Amritapuri. In de zuidelijke provincie Kerala, vind je de zogeheten Backwaters. Aan de ene kant is er de zee, een klein stuk land van ongeveer 100 meter doorsnede, dan heb je een rivier en dan krijg je pas het vaste land. Het verschil tussen het water en het land is maximaal 1 meter, maar meestal is het stukken minder. Tijdens de Tsunami is dit stuk van India heel zwaar getroffen. Om dit in de toekomst te voorkomen is ben nu bezig met stenen dijkjes aan te leggen. Wij nemen een boot die over de rivier gaat, dus midden door het Backwatergebied. Onderweg zien we waar de meeste mensen hun brood mee verdienen, vissen. Speciale spinvormige visnetten staan in het water. In de met palmbomen begroeide kades en zien verschillende vogels. Een vogeltje is ook het beeldmerk van het Indiase bier Kingfisher. Dit is een blauw vogeltje wat door zijn kleur goed opvalt, een soort ijsvogeltje, maar dan groter. Na 4 uur varen zien we verrijzen er twee roze flatgebouwen aan de horizon. Hier is blijkbaar een uitzondering gemaakt op de kokosnoothoogtegrens. In het zuiden van Kerala mag men niet hoger bouwen dan een kokosnootboom. Voor een grote roze brug gaat de boot aan land, we zijn bij onze bestemming de Ashram van Mata Amritanandamayi Math (moeder Amma).

Ashram
“Moge de boom van ons leven stevig in de grond van liefde geworteld zijn.
Laat goede daden de bladeren aan die boom zijn.
Moge vriendelijke woorden zijn bloemen vormen en
Moge vrede zijn vruchten zijn.” -Amma

Ik zie overal mensen in witte lange wijde kleren rondlopen. Iedereen is in een shanti (vredige) stemming en alles krioelt door elkaar. Opeens herinner ik me de Poolse vrouw die naast me zat in het vliegtuig naar Bangalore. Halverwege de vlucht had ze zich omgekleed in een witte jurk en een witte sjaal. Ik vroeg wat ze ging doen; “I go to party in Ashram, many people from all over the world come there. People from Poland, Russia, but also America and Europe.”Amma is een van de weinige vrouwelijke goeroes in India, die bekent staat om haar darshans. Tijdens deze ceremonies wordt iedereen door haar geknuffeld, vandaar haar bijnaam The Hugging Mother. Amma is vaker op reis om ergens in de wereld darshans te geven, dan dat ze in de Ashram is. Op de boot horen we van een Noorse man dat ze vandaag aangekomen is in de Ashram. Deze Darshan ceremonie zal om 11 uur vanmorgen beginnen. Zo`n sessie kan soms 20 uur nonstop doorgaan. In de Ashram leven ongeveer 2.000 mensen, zowel Indiers als buitenlanders. Er zijn verschillende gebouwen in het complex kamers waar maximaal per kamer ong. 4 mensen kunnen verblijven. We krijgen gelukkig een kamer voor ons zelf en 2 tokens (tegoedbonnen) om vanavond door Ama te worden geknuffeld.

Ik voel me een toeschouwer te midden van al deze mensen. Was ik hier ook naartoe gegaan als ik alleen had gereisd? Ik weet nog wel dat ik de vorige keer hier langskwam met de boot en bezoekers van de Ashram de boot op kwamen en het eerste wat ik dacht was “Freaks”. Nu ben ik hier zelf.We hebben beide geen witte kleding bij ons. Maar ik ben al blij dat er geen zichtbare vlekken op mijn zwarte t-shirt zitten. Op de boot hadden we al een paar tips gekregen: eet niet het gratis eten, dit smaakt vies, maar ga naar de Western Canteen. Hier vind je inderdaad heerlijk eten voor een prikkie, bijvoorbeeld pasta met tomaat, basilicum en knoflook, aardappelgratinee en bij elk maal een overheerlijk stuk cake (van zelfgemaakte chocolade, banaan-cashew noot of zoete pompoen-wortel).

Rondleiding
We krijgen om 17 uur een rondleiding over het complex. Die dag zijn er ongeveer 50 mensen aangekomen. We krijgen als eerste een video te zien. Het enige wat ik wist, dat deze vrouw afgelopen december in Nederland was. Amma is nu 50 jaar oud en leeft als een non, en wordt beschouwd als een heilige. Jaren geleden ontdekte ze, dat ze speciale gaven had. Haar stelling is dat een betere wereld begint met liefde en saamhorigheid. Door mensen liefde te geven, door ze te knuffelen wordt hun pijn verlicht en kunnen ze zich gekend voelen. De vele Indiase gezinnen die we op de Ashram aantreffen laten zien dat ze ook een begrip is in India. Haar missie is samengevat: in Embracing the World. De knuffelsessies (Darshans) pasten op een gegeven moment niet meer in haar ouderlijk huis (huisje van 30m2). Toen heeft haar vader de koeienstal omgebouwd tot een ruimte waar de darshan`s gehouden kunnen worden. Amma woont nu nog steeds in haar ouderlijk huis waar de ashram omheen gebouwd is. De omgebouwde stal is nu een tempeltje geworden. Haar missie Embracing the World wordt gefinancierd met donaties, ondertussen heeft ze een heel imperium opgebouwd.In de video wordt uitgelegd wat de organisatie van Ama allemaal doet. Er is geen gratis ziekenhuiszorg in India. Amma heeft in Cochin een grote stad bij haar Ashram een ziekenhuis gebouwd waar iedereen gratis zorg kan krijgen. In 10 jaar tijd is er voor $50 miljoen dollar aan 1 miljoen mensen zorg verleend. Tijdens de tsunami is dit gebied ook zwaar getroffen. Amma haar organisatie was de eerste NGO die aanwezig was om hulp te verlenen. Met haar eigen acht bussen zijn ze afgereisd naar de moeilijk te bereikbare gebieden met medische middelen en specialisten. Vele huizen zijn er verwoest en voor de aller armsten heeft ze een soort Vinex wijken gebouwd waarin zo`n 10.000 mensen konden wonen. Een ander probleem waar ze hulp hebben verleend, is de zelfmoord onder lokale boeren. Sinds een paar jaar zijn het aantal zelfmoorden in Zuid India schrikbarend hoog nl. elke 8 uur 1. De reden is dat boeren de microkredieten niet terug kunnen betalen. Dit ging haar aan het hart en dit probeert ze een halt toe te roepen door de kinderen van de arme boeren een schoolbeurs (tot nu ong. 8000 kinderen) te geven, om hun gezin een toekomstperspectief te bieden. Ook buiten India is ze actief, bijvoorbeeld in Amerika tijdens Cathrina heeft ze $1 miljoen geschonken. Ze wordt geroemd door de UN voorzitter voor haar doeltreffendheid om geld en hulp ter plaatse te krijgen.

Zij heeft het vermogen om iedereen aan te spreken in de wereld. Of het nu een Moslim, een Christen, een Hindu, een Boedist of een ongelovige is. Er is sprake van harmonie. Tijdens de film word ik helemaal stil. Iedereen om me heen is stil. Ik krijg zelfs een brok in mijn keel. Deze vrouw heeft alles losgelaten en heeft hierdoor werkelijk alles gekregen door de kracht van liefde.

Seva
Onze dag in de ashram bestaat uit de volgende activiteiten; meditatie `s-morgens en `s-avonds voor het eten. Na het ontbijt, middageten en het avondeten is er seva. In Amritapuri is onbaatzuchtig dienen (seva) een integraal onderdeel van de spirituele oefeningen zowel van bewoners en bezoekers. Als we zonder iets terug te verwachten voor anderen werken, is het resultaat een rustige geest en een open hart. Zo stond ik dus `s middags de Western Canteen aan te vegen met 3 Russen en een Fransman. Judith veegt met een handbezem de bladeren uit de keuken en bakt patatjes in een pan van 1meter doorsnede. De volgende ochtend hebben we voor het ontbijt samen met een Russin en een Zwitserse 2 uur non-stop afgewassen in de keuken. Niemand wordt hier betaald en alles wordt vrijwillig gedaan. Al mijn eerste seva voel ik me geen toeschouwer meer en kan me helemaal openstellen.

Ik ga de darshan bekijken in een zaal waar ongeveer 3.000 mensen zitten. Ik kijk op mijn token, wij hebben 8100 en 8101. Op een bord in de zaal staat al een half uur het nummer 1800. We vragen iemand hoe het zit met de nummers, voor 23 uurzijn de Indiers aan de beurt die niet in de ashram overnachten. Ik weet niet of ik naar voren wil gaan, ik geniet van de muziek die live wordt gespeeld en gezongen. Het zijn mantra`s in het sanskriet of het hindi. Ik zit op de tweede rij en kom in een soort trance en val daarna in slaap. Judith is wat gaan rondlopen en als ze terug komt maakt ze me wakker. Voorlopig zijn we nog niet aan de beurt, de rij wachtenden is lang, naar onze schatting wordt het nachtwerk. Het is nu 23 uur en we zijn beide ontzettend moe. Als we de volgende ochtend om 6 uur naar het strand bij de ashram lopen, horen we dat de darshan tot 4 uur `s morgens heeft geduurd.

10 reacties, waarvan 10 nieuw