Welcome to India

De eerste belevenissen van Maarten en Judith in India. Na 24 uur reizen met het OV naar de bestemming.

Maarten schrijft:

We komen om 13 uur (lokale tijd) aan op het vliegveld Trivandrium. Met de lonely planet (LP) op schoot hebben we in het vliegtuig de strategie bedacht hoe we naar onze bestemming Varkala willen gaan. Het is een piepklein vliegveld, waar alleen lokale vluchten op binnenkomen. Buiten staan een hoop mensen te wachten. De taxi- en rikshawchauffeurs schreeuwen voor clandisie. De aankomst- en vertrekhal zijn verboden gebied voor mensen zonder geldig ticket en dat geeft een zeer rustig gevoel. Nadat onze tas is aangekomen kunnen we alles gaan ompakken. Fleece trui en schoenen opbergen, de sandalen aantrekken en Judith trekt een shirt aan met lange mouwen.

We hebben getwijfeld hoe we nu naar Varkala zullen gaan. Maarten is al sinds maandag koortserig en na ongeveer 24 uur reizen en bijna geen slaap, zijn we een prachtige prooi voor de zogenaamde hasselers. Mensen die 1 ding voor ogen hebben en dat zijn $ tekens. Toch besluiten we om met het openbaar vervoer naar Varkala te gaan. Eerst toch even vragen wat een taxi kost, en dan weet je weer waar je het voor doet.

In India vind je zelden bushaltes, zie je een verzameling mensen langs de weg en de kans is groot dat er een bus(je) kan stoppen. Maar probeer maar eens een bushalte te vinden met allemaal schreeuwende mensen om je heen, die je vertellen dat er geen bus komt en je een taxi aanbieden. Na vijf minuten lopen hebben we de taxichauffeurs van ons afgeschut en gaan de rikshawchauffeurs verder. Een rikshaw is een tweetak driewieler waar een chauffeur voorinzit en waar met moeite 3 mensen op de achterbank kunnen zitten. Deze chauffeurs blijven achter je aan rijden. Ik weet nog dat ik dit voor de eerste keer meemaakte en er helemaal chagarijnig van werd. Tien jaar verder kan ik het als een spel zien waar iedereen veel plezier aan kan beleven. Een van de rikshaw drivers blijft ons maar achtervolgen en geeft ons steeds meer redenen waarom we in zijn rikshaw moeten stappen. We vragen aan de rikshaw chauffeur waar kunnen we de bus nemen? 'Bus comes only at 6 am mister!',zegt de rikshaw driver, nogmaals vraagt Maarten, 'Where can I take the bus to the east side busstation?'. Hij voelt dat het een verloren spel is en zegt: 'At the junction you can take the bus'. Zijn ogen zijn veranderd en we voelen dat hij de waarheid spreekt. We schudden elkaar de hand en we gaan blij uit elkaar.

Uiteindelijk hebben we de plek gevonden, waar meerdere mensen staan te wachten. Daar sta je dan met 2 grote rugzakken met de zweetdruppels op je gezicht. Als Maarten het busje in stapt komt hij klem te zitten met zijn tas en het plafond. Het busje heeft ongeveer de afmeting van een Mercedes Vito, in India passen er zeker 20 passagiers in. We kunnen de tassen wegmoffelen onder de stoelen. Judith krijgt een stoel naast een vrouw aangeboden. Ik ga met mijn rug tegen de berijdersstoel aan zitten. Judith raakte aan de praat met een Indiase man genaamd Simon, die naast haar zit. Tijdens het gesprek verteld ze dat ze naar het East Busstation wil. Hij geeft aan dat dit busje daar niet stopt, maar bied aan ons naar het East busstation te brengen. Het busje stopt op een plek midden op straat waar iedereen uitstapt en Simon houdt meteen een rikshaw voor ons drieen aan. Ik hang er een beetje buiten, Judith in het midden en Simon hangt er ook buiten. Aangekomen op het busstation wil Simon absoluut voor de rit betalen.Vervolgens regelt hij ook dat we in de juiste bus stappen. Hij vertelt de buschauffeur en de man die voor ons zit, dat we naar Varkala moeten en dat we ergens bij een kruising eruit gezet moeten worden in een dorp met een onuitsprekelijke naam. Gelukkig hebben we een plaatsje achterin de bus waar we onze tassen op een plak kunnen plaatsen dat ze niet zo in de weg zitten. De bus is het type zonder ramen maar wel met houten luxaflexes die als bescherming voor de zon kunnen dienen. We rijden met de bus door kleine dorpjes en stadjes heen, wat een overdaad aan kleuren en dingen om te zien. We voelen niks meer van de vermoeidheid en krijgen tijdens deze rit extra kracht, alsof we nieuwe energiebronnen hebben aangeboord!

Bij de desbetreffende kruising worden we eruit gezet en het is nog 14 km naar Varkala. Dit is te ver om te lopen met een rugzak van 15 kg bij 30 graden. Er komt meteen een jongen op ons af. ' Where do you want to go? Varkala beach? oh, no bus, go by rikshaw.' Dit soort mensen zijn niet te vertrouwen. Ze willen eerst een super hoog bedrag hebben, maar dat weten we af te dingen tot 100 Rupees (1000 rupees = 16 euro). Als we in de rikshaw zitten vraagt de jongen: 'Do you already have room in Varkala? There`s no room left, but I have a friend with a nice hostel.' Judith zit er meteen lekker in en haalt haar theatersport ervaringen op. Meepraten en duidelijk zijn. 'No we`re only going to visit the temple so you can drop us off at the temple junction. We`re NOT sleeping there, but travel on.' De toute (die naast de rikshawdriver zit en een tussenpersoon is voor bepaalde hotels) probeert het opnieuw met: ' how many days you stay in Varkala?' Judith maakt met haar handen een nul teken, en zegt 'zero, we come for the temple.' De rikshawdriver en de toute schrikken zich rot. Dit antwoord was wel heel duidelijk (1-0) :).Rikshaw driver 'So you only want to visit the temple?'. Kortdaad zegt Judith 'Yes!' Geen vragen volgen, en worden we netjes op de Temple Junction afgezet.

Vanaf dit punt zijn we naar een Guesthouse gelopen waar helaas geen plek was. Wel was er een prachtige tuin met veel schaduw. Judith blijft op de veranda van het Guesthouse met de tassen en ik ga op zoek naar een ander hostel. Wat is het toch fijn om met z`n tweeen reizen! Na ongeveer 3 kwartier hebben we een prachtige kamer gevonden in een rustig hostel, op 5 minuten van het strand, met een eigen toilet en warme douche. Na een overheerlijke douche zitten we om 16:30 uur aan het diner en om 19:00 uur liggen we voor pampus. De volgende ochtend worden we om negen uur wakker van de vogelgeluiden.

13 reacties, waarvan 13 nieuw

Rianne - 113 dagen 15 uur geleden

gelukkig dat Maarten weer beter is! India doet jullie nu al goed dus =)

Hoeveel GB neem je mee op reis

Bijna is het zover, samen met mijn vriendin Judith gaan we op reis en laten we alles achter in Nederland. We gaan met een rugzak voor 8 maanden naar Azië. Heel vreemd om zo mijn laatste dag op kantoor te zitten en mijn werk over te dragen aan mijn collega’s. De laatste weken kon ik dat vrij moeilijk los laten. Je wilt toch alles in een goede staat opleveren. Dan zie je pas hoe je bent geïdentificeerd met je werk. Nu op 24-12-2010 heb ik mijn laatste werkdag en heb ik 2 Gb aan outlook bestanden veilig gesteld op de AFAS server. Dan kan ik op 1 september weer de gegevens op mijn laptop zetten.

Sinds afgelopen woensdag kon ik me eindelijk focussen op de reis. Wat houd je dan zoal bezig nog 12 dagen te gaan voordat we naar India vliegen? Je gaat heel erg praktisch nadenken wat heb ik nu echt nodig voor 8 maanden reizen. Zal ik nu wel of niet een E-reader kopen. Als je daar in gaat verdiepen, 1 boek is ongeveer 1 MB, batterijduur van 7.000 bladzijden, dan begint mijn digitale hart toch wel een sprongetje te maken. Alleen jammer dat de uitgeverswereld nog niet hun verdienmodel erop hebben afgestemd. De prijs van E-book is bijna even duur als een papieren boek.

Toen ik 10 jaar geleden vertrok was internet nog niet wijd verspreid. Ik weet nog goed dat ik een maand voor vertrek tegen me ouders zei, als ik straks de komende 18 maanden weg ben, bel ik niet elke week met jullie. Mijn vader heeft toen een spoedcursus internet van me gekregen en sindsdien hebben we internetcontact met elkaar. Overal in de wereld waren er internetcafés. Zelfs op 5.000 meter hoogte in Tibet. Voor de muziek nam ik een minidisc speler mee. Dit was lekker compact en ik kon lekker veel muziek meenemen (zo’n 100 uur aan muziek). MP3 kon ik er niet op afspelen. Foto’s nam ik met een rolletje en iedere keer stuurde ik weer een pakket foto’s naar huis. Op de achterkant van de foto zette ik erop wie of wat het was. Ik heb in totaal 5 boeken gelezen in 18 maanden. De Lonelyplanet (LP) was al zwaar genoeg. Om dan nog een Harrie Potter bij me te dragen, dat vond ik toen iets te veel. Ik schreef wel relatief veel.

Geen enkele Gigabyte (Gb) heb ik toen meegenomen.Tien jaar later is de digitalisering in de reiswereld ook aanwezig. De vorige keer dat ik ging, zat ik alleen te denken hoeveel KG kan ik nu maximaal meenemen. Nu denk ik meer, heb ik genoeg Gb bij me. Wat neem ik dan zoal mee:
-Mini laptop 16 Gb solid state
-250 Gb flash geheugen te grote van een visacard (soort USB stick) (met dank aan mijn collega’s)
-Ipod 160 Gb met 2 weken nonstop muziek erop
-E-reader met 2 GB opslag
-Fototoestel met 2 GB opslag

Toen ik net nog een paar bladzijden uit mijn LP aan het kopiëren was, dacht ik nog hoeveel jaar zal het duren dat we alle informatie van de LP staat op een smartphone staat en dat je via google maps automatisch naar je hostel van voorkeur wordt gestuurd?

Zal de Gb ooit nog de Kg verdringen in de rugzakwereld?

Ik wens iedereen fijne feestdagen toe en dat 2011 een ontdekking voor je mag zijn!

2 reacties, waarvan 2 nieuw

Dichterbij en dichterbij

We krijgen er steeds meer zin in. Het delen van onze reisplannen en de reacties die we krijgen maakt de voorpret nog leuker.
Komende zondag gaan we wandeltocht maken met Bous over het strand. Bous komt ons in Nepal opzoeken en gaat met ons mee de Ana Purna trail lopen. Met onze ogen dicht worden de duinen dan even de Himalaya?!

Goed beschermd op reis betekent je laten vaccineren. We hebben de vaccinaties (Typhus en Hep. A+B) al binnen, ze liggen naast de wortelen en bierflesjes in de koelkast. 7 en 3 weken voor vertrek zullen ze worden geprikt door onze huisarts. In plaats van malaria tabletten hebben we in overleg met de huisarts 2 antibioticum kuren voorgeschreven gekregen.

Al een maand liggen onze paspoorten bij de Indian Visa Service. Om een een of andere reden mag de Indiase ambassade slechts 5 (toeristen)visa per dag afgeven. Wij gaan pas over 62 dagen weg en belanden daarom op een bureau liggen. Twee weken geleden hebben we nog aanvullende papieren opgestuurd waarin we verklaren dat we alleen voor toeristische doeleinden het land bezoeken en geen `business interest` hebben. Goed nieuws is dat ze deze week op de ambassade zijn en en we volgende week onze rode boekjes terug kunnen verwachten. Naast India moeten we ook voor Nepal voordat we vertrekken een visum aanvragen.

We zijn ontzettend blij dat Tanja, een vriendin van Maarten, in de tijd dat wij weg zijn in ons huis gaat wonen.

In Nepal hebben we al een logeeradres gevonden. Pradibna woont in Kathmandu (Nepal) en is een oude vriend van Amelie (vriendin Judith). Via de mail hebben we contact met hem gezocht. Ondanks dat hij ons niet persoonlijk kent, was hij verheugd over onze komst en wil hij ons graag ontvangen in zijn huis en ophalen van het station. Geweldig wat een gastvrijheid!

Als presentje voor mensen die we onderweg tegenkomen hebben we 50 paar mini klompjes gekocht die op z`n Delfs blauw beschilderd zijn. Jammer was dat ze in plaats van van hout van keramiek bleken te zijn, hoeweel we daadwerkelijk meenemen zal straks afhangen van het gewicht van onze bepakte rugzak.

Judith zit met haar neus in de Japanboeken. We willen ongeveer een of twee weken in Japan zijn, omdat het een redelijk duur land is voor toeristen. De beperkte reistijd zorgt dat we voor dit land een globaal reisplan willen maken. Een ieder die tips heeft of mensen kent in Japan. De vlucht van ergens Z.O. Azie naar Tokyo moet overigens nog geboekt worden en staat hoog in ons `TO DO`lijstje.
Wordt vervolgd...

3 reacties, waarvan 2 nieuw